به گزارش لنجانا به نقل از خبرگزاری فارس یک پزشک روایتی از مداوای آوارگان موصل را در وبلاگ بیمارستان دریایی آورده است: توی سیاهی شب مترجم می‌پرسد: یه خانواده آواره الان از راه رسیدن کمی پایین‌تر، مرده خودش رو به ما رسونده.. برگردیم یا می‌بینیش؟
با گوشه چشم نگاهی به تکنسین دارویی و پرستارمان می‌اندازم… نگاهی به جمعیتی که تا پای ماشین هنوز دنبالمان کشیده شده.
حاجی می‌گه نمی‌تونن بیان اینجا؟ مترجم می‌گوید: مردشان گفته رمق ندارند، زن حامله و پیرزن و بچه همراهشان هست… می‌گویم برویم.
صدمتری پایین‌تر یک اتاق یک متر در یک متر هست از همان‌ها که برای پیاده روی اربعین ساخته شده؛ نور چراغ قوه و گوشی موبایل‌ها را می‌اندازند؛ صورت دختر 3-2 ساله‌ای که حکماً از روی دوش پدرش افتاده روی زمین یا زمین خورده و لب‌هایش پاره شده.
زن جوان باردار 7 ماهه‌ای که فشارش 7 روی پالس است و نمی‌تواند روی پا بایستد… پیرزن بیابانگردی که زیر بغل زن جوان را گرفته، چطور فرار کرده‌اند و خودشان را رسانده‌اند اینجا به چند کیلومتری کربلا… توی آن همه تاریکی و ترس… با داعشی که تا 40 کیلومتری کربلا آمده، مرد جوان دخترش را بغل کرده، زیر بغل زن باردارش را گرفته… نور می‌افتد روی صورت پسربچه 5 ساله‌ای که بی‌رمق (این کلمه را نمی‌توانم توصیف کنم) نگاهمان می‌کند، آنقدر بی‌رمق که حتی نمی‌تواند روی پایش بایستد یا دست و پایش را تکان بدهد.
او خودش باید راه می‌آمده، کسی یک پسر 5 ساله را روی دوش نمی‌گرفته، گل روی ساق پاهایش خشک شده، یعنی چند بار توی گل و خاک زمین خورده، رد دمپایی انگشتی، تاول روی پاهایش را ترکانده، تویشان فرو رفته، گل تویش خشک شده و پاهای کوچولویش حالا متورم و قرمز و چرکی است؛ این پاهای کوچک و مظلوم و خاکی و تکه پاره شده یک حجمی از غم را می‌گذارد توی راه گلویم، جوری که نفس کشیدن را برایم سخت می‌کند.
بین همه مخلوقات خدا، بچه آدم خیلی باهوش‌تر از بقیه بچه‌های حیوانات است، تا یک جایی برای گرسنگی و تشنگی، بی‌قراری و بی‌تابی و گریه می‌کند، جیغ می‌کشد، از یک جایی به بعد وقتی می‌بیند پدر و مادرش هم گرسنه‌اند و هیچ چیزی برای خوردن وجود ندارد و از درد گریزی نیست، فقط و فقط و فقط به تو نگاه می‌کند…
بدون بی‌تابی، گریه و جیغ… این نگاه مات و بی‌رمق آنقدر قدرت دارد که سنگ را هم آب می‌کند… توی تاریکی و تلألوی نور چراغ قوه و نور گوشی‌ها هربار که دستم را توی کیف معاینه فرو می‌بردم تا وسیله یا دارویی را پیدا کنم، سنگینی نگاه بچه‌ها را روی دستم حس می‌کردم.. تنها باری بود که آرزو کردم کاش بجای پزشک، شیرینی فروش بودم.
این آخرین مریض آواره موصلی بود که دیدیم، یک فاجعه انسانی در شرف وقوع است، کاش کسی این رابفهمد، کاش کسی کاری کند.
خوبی دیدن آواره‌ها این بود که بعد بعدش وقتی خودت را می‌رساندی به کربلا و از حلقه‌های امنیتی رد می‌شدی، یک ربع پیاده می‌رفتی تا خودت را برسانی به حرم و همه و همه و همه‌ی دردهایی را که دیده بودی کنار 6 گوشه ضریح، زار می‌زدی.
