معرفی انقلابی‌نماهایی که زمانی در ایران جولان می دادند + تصاویر

به گزارش صدای لنجان؛ زمان عنصری که امروز بیش از هر چیز دیگری عامل تغییرات افراد ، نگاه‌ها و بینش‌های سیاسی آنهاست؛ برای مثال بسیاری از آدم‌هایی که امروز در عالم سیاست حضور داشته و از اندیشه‌هایشان می‌گویند اگر به عقایدشان در روزهایی دور نگاه کنیم می‌بینیم که چقدر متفاوت از امروز گام برمی‌داشتنه اند.

موضوعی که سید محمد حسینی هم در گفت‌وگو با گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان بر آن صحه گذاشته و گفته است: در ۴۱ سال گذشته برخی چهره‌ها و جریانات سیاسی مسیر واحدی را طی نکرده اند، حتی در مواردی ۱۸۰ درجه مواضعشان تغییر کرده است. اصلاح طلبان از جمله این افراد هستند به ویژه نیروهای افراطی آنها مثل تاج‌زاده، اکبر گنجی و فاطمه حقیقت جو که این سه نفر پناهنده کشورهای غربی شدند و یا عناصر حزب مشارکت که انحرافات آنان را در مجلس ششم شاهد بودیم.

حال شاید بد نباشد که به نظرات برخی از نام‌هایی که در بالا آمده نگاهی انداخته و در مقام مقایسه گذشته و امروز آنها برآییم.

خانه بگیر کشف حجاب کن

وقتی نماینده محجبه مجلس ششم حامی ازدواج سفید شد

«فاطمه حقیقت جو» نماینده‌ی محجبه‌ مجلس ششم پس از مهاجرتش به آمریکا  اعلام کرد: من مسلمانم و از زمانی که به آمریکا مهاجرت کرده‌ام به انتخاب شخصی خودم با روسری در محل کارم، میهمانی‌ها و گردهمایی‌ها حاضر شده‌ام، اما همواره مخالف اجبار حجاب می‌باشم.»

او همچنین در اظهاراتی عجیب‌تر گفته بود: «من همین جا عرض کنم که ازدواج کردم، دوازده سیزده سال با همسرم زندگی کردم، ازش جدا شدم و الان بدون اینکه رسماً با کسی ازدواج کرده باشم با یک آقایی دارم زندگی می‌کنم و بیشتر در واقع می‌خواهم ببینم که ما به درد هم می‌خوریم یا نمی‌خوریم».

تو و مسعود رجوی، به هم پیوند خوردید!

محسن مخملباف هم از آن دسته آدم‌هایی بود که چرخش یکباره اش موجبات تعجبات بسیاری را فراهم آورد. مرحوم امیرحسین فردی، مدیرمسئول کیهان بچه ها، «مخملباف دهه ۶۰» را به خوبی روایت کرده است: «او طبع بسیار تندی داشت. خشونت کلامش بسیار بالا بود. در سال ۵۸-۵۹ با آقای مخملباف در حوزه هنری آشنا شدم. روزی در اتاقم نشسته بودم، دیدم یکی عربده می‌کشد و فحش‌های رکیک می‌دهد. آمدم بیرون دیدم محسن است. داشت به یک دانشجوی پسر جوان که رنگش پریده و می‌لرزید ناسزا می‌گفت. به حکم وظیفه‌ام گفتم محسن‌جان چه شده، گفت: کلاهت را بگذار بالاتر. می‌پرسی چی شده؟ این فلان فلان شده داشت با آن دختر پشت درخت‌ها حرف می‌زد! گفتم این‌ها دانشجو هستند بالاخره همیشه حرف زده‌اند بعد از این هم حرف خواهند زد. گفت: یا جای من در حوزه است یا جای اینجور کارها. گفتم هر جور خودت راحت‌تری. خلاصه وسایلش را جمع کرد و رفت.

مرحوم فردی پس از سال ۱۳۸۴ هم که مخملباف از ایران مهاجرت کرد و سپس در سال ۸۸ همنوا با سازمان مجاهدین خلق علیه نظام و انقلاب موضع‌گیری می‌کرد، طی یادداشتی خطاب به او نوشت: «همکارانم عکس پاپیون دارت را نشانم دادند تا من عصبانی بشوم، اما نه تنها عصبانی نشدم، بلکه خنده ام هم گرفت. می‌دانی چرا؟ برای اینکه هیچ وقت نتوانستم تو را جدی بگیرم. یادت هست با موتور تو خیابان‌های تهران راه می‌افتادی تا عناصر فراری سازمان مجاهدین خلق را شناسایی و معرفی کنی؟ می‌گفتی من تو زندان با این‌ها بودم و می‌شناسمشان. شده بودی شکارچی گراز. دنبال مسعود رجوی می‌گشتی، حالا خوب تو فرانسه به هم رسیدید! بازی روزگار را می‌بینی؟ تو و مسعود رجوی، به هم پیوند خوردید! آن هم احتمالا تو پاریس! فکرش را می‌کردی کارت به اینجا‌ها بکشد؟»

او وقتی پانزده ساله بود، در یک گروه چریکی فعالیت می‌کرد و دو سال بعد در جریان حادثه‌ای با حمله به یک پلیس شهربانی، او را خلع سلاح کرد، سپس دستگیر شد و به زندان افتاد و تا قبل از سال ۵۷ هم در زندان ماند.

محسن آزرم می‌گوید: «مخملباف یک روز خودش را با ابوذر غفاری مقایسه می‌کرد و روز دیگر می‌گفت که به سلمان فارسی شباهت دارد. یکبار اخلاق و مذهب را دغدغه اصلی‌اش می‌دانست و بعدتر می‌گفت به عدالت اجتماعی روی آورده است. او چندی بعد گفت نسبیت و دموکراسی را شناخته و دغدغه می‌داند و کمی بعدتر هم می‌گفت به شادی زندگی و غم انسانی رسیده است»..

برخی از منتقدین سینما معتقدند نیست انگاری در آثار مخملباف وجود دارد. جهان از منظر او کریه و زشت و سرنوشت انسان هم به سوی هیچ و پوچ در حرکت است. آدم‌های آثار مخملباف همه ناقص‌اند. زن‌ها بی‌شوهر یا شوهر مرده‌اند و بچه‌ها ناقص‌الخلقه‌اند. آدم‌ها یا دزدند یا جانی، رزمنده‌ها یا موجی‌اند یا شیمیایی و معلول و حتی آن‌هایی که سالمند هم لکنت زبان دارند. در همه فیلم‌ها دنیای مخملباف، دنیایی کریه و سیاه است و هستی ناقص و بی‌ارزش.

او در یک مصاحبه معروف و طولانی با یکی از مجلات سینمایی گفته بود : «انقلاب اسلامی بازگشت به خویشتن اسلامی بود… در مورد طاغوتی‌ها باید بپذیریم که سینمای آن‌ها مثل تمدن شاهنشاهی به پایان رسیده است … طاغوتی‌ها خودشان هم می‌دادند که من حتی حاضر نیستم در یک لانگ شات با آن‌ها حضور پیدا کنم، چه رسد به اینکه با آن‌ها در یک صحنه کار کنم … من جارو کردن پای ضعیف‌ترین مسلمان کارگردان یا بازیگر را به همکاری با گردن کلفت‌ترین هنرمند غیرمسلمان عوض نمی‌کنم… اگر دین از سیاست جدا نیست، که نیست، هنرمند مسلمان غیرسیاسی هم نداریم … ما هنرمندان مسلمان شاگرد بهشتی و مطهری و شریعتی و رجایی هستیم و عاقبت همان‌ها را داریم. ما عاشق شهادتیم و اگر شهید نشوم خسران عمر کرده‌ام.»

بیش از دو دهه از مصاحبه معروف مخملباف که گذشت، تغییرات فکری و سیاسی او چنان سرعت گرفت که کارش به عذرخواهی از آمریکایی‌ها بابت تسخیر سفارتشان در ۱۳ آبان ۵۸ کشید. پس از انتخابات ۸۸ مجله تایم از نامه برخی اپوزیسیون جمهوری اسلامی از جمله مخملباف به اوباما خبر داد. مخملباف در بخشی از نامه خود به رئیس‌جمهور آمریکا می‌نویسد: «حمله به سفارت آمریکا و گروگانگیری کارمندان آن از سوی جوانان انقلابی ما، ملت شما را عمیقا رنجانده است؛ به سهم خود از شما عذر می‌خواهیم و امیدواریم که ما را ببخشید»

او چندی بعد از مقامات انگلیس در لندن، جایزه آزادی آفرینش به مبلغ ۵۰ هزار پوند را دریافت کرد و گفت: «بخشی از آنچه که دریافت کرده‌ام را به دلیل عذرخواهی آیت‌الله منتظری از آمریکا به دلیل تسخیر سفارت این کشور در سال ۵۸ به او اهدا می‌کنم». او در مهر ماه ۸۸ بخاطر حمایت‌هایی که از فتنه داشت، از جشنواره فیلم حقوق بشر نورنبرگ در آلمان هم جایزه گرفت و جایزه خود را به زهرا رهنورد اهدا کرد.

محسن مخملباف بیش از ۲۱ جایزه از جشنواره‌های بین‌المللی دریافت کرد، اما آخرین جایزه‌ای که آفتی بر جان انسانیتش بود حضورش در سرزمین‌های اشغالی قدس و شرکت در جشنواره فیلم اورشلیم در تیرماه ۱۳۹۲ بود. او در این جشنواره سخنان تلخی بیان کرد و خطاب به ساکنان سرزمین‌های اشغالگر گفت: «شما را دوست دارم، اما خواهش می‌کنم به ایران حمله نکنید. من خواستار حمایت مقامات اسرائیل از نیرو‌های دمکراتیک ایران هستم»

مرحوم فرج‌الله سلحشور می‌گفت: «آقای مخملباف از وقتی وارد سینمایی شد که در آن شهرت‌طلبی، زن، شهوت و کبر و غرور بود، ناخالصی‌هایش بیرون ریخت. او از قبل هم شاگرد مکتب اسلام نبود»

او که روزگاری با عقاید رادیکال دینی شناخته می‌شد سال ۹۲ به سرزمین‌های اشغالی می‌رود و در نشست دریافت جایزه اش از صهیونیست‌ها می‌گوید: «من متدین نیستم، اما نمی‌توان امور دینی و قدرت آن در امور را رد کرد؛ من پیروان بهائیت را در این فیلم انتخاب کرده‌ام، زیرا آنان رویکردی دارند که می‌تواند برای پیروان دیگر ادیان نمونه باشد» و البته این جایزه گرفتن از اسرائیلی ها، اقدامی تصادفی و بی نتیجه نبود و مخملباف را به یک حامی تمام قد این رژیم تبدیل کرده تا آنجا که در نامه اش به تاجزاده از اینکه تکفیری‌های جنایتکار علی رغم حمایت جدی دولت‌های غربی نتوانسته اند حکومت قانونی سوریه را سرنگون کنند، عصبانی است و آنرا بدلیل نقش آفرینی ایران می‌داند و کیست که نداند رژیم صهیونیستی بیشترین نفع را در سال‌های جنگ سوریه به جیب زد و در گوشه میدان ناظر اشتغال مسلمانان به جنگ داخلی بود.

اینها تنها بخشی از نام‌هایی است که در طول زمان نه تنها باور خود را به انقلاب از دست دادند بلکه به مرور زمان از دیانت خود نیز دست کشیدند و به مردم . نظام . خاک خود پشت کردند،‌ نام هایی که امروز در کنار منافقینی مثل ابوالحسن بنی‌صدر و مسعود رجوی و هزاران اسم دیگر قرار می گیرند.

موضوعی که محمدحسن قدیری ابیانه سفیر اسبق کشورمان در گفت‌وگو با گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره آن گفته است : مهم این است که در ایران  فرزندان انقلاب نتوانستند انقلاب را نابود کنند نه بنی صدر، نه بازرگان و نه دیگران لذا ما شاهد موضع گیری الان‌ آنها هستیم و بیشتر این مواضع هم به سبب قدرت طلبی‌شان است. اگرچه هنوز هم هستند افرادی که در قدرت ماندن را منوط به این می‌دانند که خود را همراه انقلاب نشان دهند و شاید هم یک روزی مواضع اصلی شان مشخص شود، اما خوشبختانه شاهد این هستیم که نیروهای بسیاری از مسئولان  امروز پایبند به انقلاب اسلامی ، نظام ولایی، مردم سالاری دینی و حقوق مردم هستند و اگر هم ریزش‌هایی وجود داشته در برابرش هم رویش‌هایی وجود داشته که بیش از ریزش‌ها بوده است.

گزارش از فاطمه تورانلو

انتهای پیام/