شاعری که شعرهایش انعکاس دهنده زبان توده مردم است

به گزارش صدای لنجان؛ قیصر امین‌پور نامی آشنا برای مردم است و از جمله شاعرانی بود که در سال ۱۳۵۸، به همراه سید حسن حسینی  در شکل‌گیری و استمرار فعالیت‌های واحد شعر حوزه هنری تا سال ۱۳۶۶ تأثیر گذاشت. او در این دوران مسئولیت صفحه شعر هفته نامه سروش را برعهده داشت؛ اولین مجموعه شعرش را در سال ۱۳۶۳ با عنوان «در کوچه آفتاب» منتشر کرد. این کتاب دفتر رباعی‌ها و دوبیتی‌های این شاعر بود پس از آن مجموعه شعر «تنفس صبح» را که تعدادی غزل و حدود ۲۰ رباعی را دربرمی گیرد،منتشر کرد.

امین پور هیچ گاه به سراغ سرودن اشعار بی وزن نرفت. درعین حال که شعر‌های بی وزن را رد نکرد. علاوه بر سرودن اشعاری به زبان فارسی به زبان لری بختیاری که محبوبیت خاصی میان منطقه بختیاری دارد هم اشعاری سرود. همسرش، زیبا اشراقی، در سال ۱۳۹۶ با انتشار کتاب «این ترانه بوی نان نمی‌دهد»، «سبک‌شناسی ترانه‌های قیصر امین‌پور» به قلمِ مهدی فیروزیان عضو هیئت علمی دانشگاه تهران به جمع ناشران کشور پیوست.

شعر‌های امین‌پور از حیث بلاغی ارزشمند بود و بر ظرفیت‌ها و توانمندی زبان فارسی افزوده‌است. او توانسته ویژگی‌های سبکی و بلاغی شعر کلاسیک و شعر نیمایی را با شعرهایش تلفیق کند. نوآوری در بلاغت و درک انتظار مخاطبان امروز از شعر، یکی از عواملی است که در نهایت، باعث برجستگی سبکی اوست.

قیصر امین پور پیش از آنکه به عنوان شاعر کودک و نوجوان به شمار آید در جامعه ادبی امروز به خاطر ویژگی‌های شعری اش شناخته شده است و شعر‌های عمومی اش بیشتر از شعر‌های کودکانه و نوجوانانه اش بر سر زبانهاست. از نیمه‌ دوم دهه شصت  قیصر امین پور به ثبات زبان و اندیشه در شعرش دست یافت. هر چند جامعه ادبی او را به عنوان یک ادیب آکادمیک و استاد دانشگاه می‌شناسد، ولی حوزه ادبیات کودکان و نوجوانان هنوز قیصر را از آن خود می‌داند. دو دفتر «به قول پرستو» و «مثل چشمه- مثل رود» آوازه خوبی دارند.

هوشیاری و دقت نظر امین پور از او شاعری مضمون یاب و نکته پرداز ساخت؛ مضمون یابی و نکته پردازی اش از نوعی نیست که او را از واقعیت‌ها دور کند و نازک اندیشی‌های معما گونه را به ذهن و زبانش راه دهد. زبان او در عین سادگی و روانی، زیبایی چشمگیری دارد. یک تفکر سنتی در این مورد بر این باور است که هر چه بوده، گذشتگان و دیگران سروده و نوشته اند. پس آنچه سروده و نوشته می‌شود، تازگی و طراوت ندارد و دست کم تفسیری از آثار آنان است. اما پاسخی دیگر وجود دارد که می‌گوید: همه چیز را همگان دانند و همگان هنوز و به خلق و کشف مدام هنری باور دارند. قیصر یکی از شاعرانی است که در این زمینه تلاش خوبی را انجام داد.

امین پور در شعرهایش می‌کوشد از زبان امروزی در نهایت سلاست و روانی استفاده کند و رعایت کامل قوانین بکار گرفتن فرهنگ کنایات و اصلاحات به جمعیت زبان او کمک می‌کند. او در شعر «بال‌های کودکی» بیش از هر شعری فرهنگ زبانی توده مردم را وارد کرده است. موضوعات برگزیده او، عام و متعلق به نوجوانان و مردم است و تازگی و طراوت خوبی دارند و این فعالیت و حجم ذهنیت او را نشان می‌دهد. یکی از راه‌های ارتباط با کودکان و نوجوانان در شعر استفاده از وزن ریتمیک و واژه‌های موزون و خوش آهنگ است و امین پور از این اوزان و نیز دیگر اوزان برای عام در شعرهایش به تنوع استفاده کرده است.

در اینجا نمونه‌ای از اشعار امین پور را می‌آوریم:

حسرت همیشگی:
حرف‌های ما هنوز ناتمام…
تا نگاه می‌کنی:
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی
پیش از آنکه با خبر شوی
لحظه عزیمت تو ناگزیر می‌شود
آی…‌ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان
چقدر زود
دیر می‌شود

شعر دیگری از قیصرامین پور
‌
می‌خواهمت چنانکه شب ِ خسته خواب را‌
می‌جویمت چنانکه لب ِ تشنه آب را

محو تو ام چنانکه ستاره به چشم ِ صبح
یا شبنم ِ سپیده دمان آفتاب را

بی‌تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته‌ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی می‌آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را‌

ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی
با، چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

انتهای پیام/yjc