به گزارش صدای لنجان_محمدرضا علینقی ریزی/ بعـد از رنسانس از حدود قـرن ۱۴ میلادی تغییرات بزرگی در شرایط تمدن غرب به وجود آمد و غرب قرون وسطی به غرب مدرن تبدیل شد، اما در ایـن میان غربیها نیاز داشتند که این نگاه خود را تعریف کنند و بعد به میان جامعه ببرند. بخشی از این کار را روزنامهنگاران و بخش دیگر را نظام آمـوزش عالی بـه عهده گرفت و نخستین بانیان دانشگاه به سبک آموزش جدید، سرمایهداران رنسانس بودند و هدف آنها گسترش این نظام وایستادگی در مقابل نظام کلیسایی بود و دانشگاه در ایران هم با همین هدف شکل گرفت.
با تأسیس دانشگاه تهران و در پی آن بسط مجموعه مراکز و مدارس آموزش عالی در کشور و ورود اقشار و گـروههای مختلف به دانشگاهها، به تدریج «دانشـگاه» بـه عنوان یک نهاد ذیل نظام آموزشی عالی کشور و همچنین «جنبـش دانشجویی» به عنـوان یک نیروی پرتحرک اجتماعی- سیاسی در کنار مؤلفههای مختلف تشکیلدهنده ساختار اجتماعی مطرح شد.
شکلگیری نهاد دانشگاه و نظام آموزش عالی در ایرانِ عصر پهلوی در مسیر ترویج اهداف فرهنگی و سیاسی سکولار و تبلیغ آداب و عـادات رفتاری مبتنی بر رسم اباحهگری قرار داشته و برای حرکت در مسیر رشد معنوی، اخلاقـی و تربیت دینی کارکرد چندانی نداشته اما پس از آشنایی جنبش دانشجویی با اندیشه امام خمینی (ره) و تعمیق ارتباط روحانیت با دانشجویان تغییراتی در روند جنبش دانشجویی ایجاد شد و در این میان نباید اقدامات شورانگیز انقلابی دانشجویان در سالهای پایانی حیات رژیم پهلوی و حضور پرشکوه و حماسی طیف گستردهای از جوانان دانشجو در «دفاع مقدس» و دفاع ثابتقدمانه از آرمانهای عدالتطلبانه و ضدآمریکایی در پیوند با روحانیت شیعه را ازیاد برد.
در مقطع حساس دوران گذاری که جهان و جامعه ما در آن به سر میبرد امر تحقق عدالت و ایجاد پایههای مستحکم برای آن به صورت یک امر بسیار ضروری و مهم خودنمایی میکند. در واقع شرایط فعلی کشور به گونهای است که جامعه بیش از هر زمان دیگری تشنه «عدالت» است و از جنبش دانشجویی و نهاد دانشگاه به عنوان رابط میان مردم و حکومت انتظار میرود تا عدالت را شعار محوری و در رأس مطالبات خود قرار دهد.
از سوی دیگر در شرایطی که ناکارآمدی اندیشههای لیبرال و نئولیبرال برای همگان آشکار شده جنبش دانشجویی این فرصت را دارد تا با بازخوانی آرمانها به عنوان طلایهدار گفتمان عدالتطلبی به نقشآفرینی میدانی در اتمسفر انقلاب اسلامی بپردارد.
پر واضح است که مقدمه چنین نقشآفرینی در جامعه، غلبه گفتمان انقلابی در دانشگاهها و تحول در نظام آموزش عالی است، به عبارت دیگر دانشجویان انقلابی باید با تقویت مبانی فکری و تشکیلاتی خود در دانشگاه، این مبدأ تحول در جامعه را در دست بگیرند در غیر این صورت تشکل دانشجویی که حتی در محیط دانشگاه نیز مخاطب ندارد نباید در پی نقشآفرینی در سطح جامعه باشد.
اگر گفتمان انقلابی به گفتمان غالب در دانشگاهها تبدیل و آرمانخواهی و عدالتطلبی که سرشت جنبش دانشجویی با آن آمیخته، در دانشگاهها احیا شود خروجی نظام آموزشی کشور عناصری کارآمد و زمینهساز دولت جوان حزباللهی در پاسخ به مطالبه رهبری در گام دوم انقلاب خواهد بود.
انتهای پیام/