به گزارش صدای لنجان؛ آکادمی نوبل جایزه نوبل فیزیولوژی را به یک دانشمند ژاپنی اهدا کرد که کشفی جالب در خصوص تاثیر حالتی مشابه با روزه داری بر مکانیسم بدن انجام داده بود.
یوشینوری اسومی، کشف خود را با نامی جالب معرفی کرد. این نام دقیقا معرف جزئیات دستاورد او است. چرا که از ترکیب اتو (خود) و فاژی (خوردن) تشکیل شده است و به معنای خودخوری است. البته این خودخوری، با واژه خودخوری در معنار روانی متفاوت است و توضیحی فیزیکی دارد.
بر اساس پژوهش اسومی، اساسا مکانیسم بدن استداد خاصی برای خلاص شدن از تمامی سلول‌های شکسته و قدیمی، پروتئین‌ها و غشا‌های سلولی دارد این اتفاق دقیقا زمانی رخ می‌دهد که بدن انسان دیگر انرژی کافی برای حفظ این سلول‌ها ندارد. این یک فرآیند منظم برای تخریب و بازیافت اجزای سلولی است.
یکی از مشابه‌ترین فرایند‌های زیستی به این فرایند، «اپوتوسیس» نام دارد که به عنوان مرگ برنامه ریزی شده سلولی شناخته می‌شود و بر اساس این فرایند تعدادی از سلول ها، پس از مدت زمانی معین و بر اساس یک برنامه ریزی قبلی فدای سلامتی می‌شوند. درواقع این روند برای حفظ سلامتی خوب است.
به عنوان مثال، فرض کنید شما یک ماشین دارید که بسیار دوستش دارید و خاطرات خوبی نیز از آن دارید، اما بعد از چند سال، این ماشین مرتب خراب می‌شود و سالانه نیز هزاران دلار هزینه دارد. بدیهی است شما تصمیم می‌گیرید از شر آن خلاص شوید و در نهایت نیز ماشین جدیدی را می‌خرید.
این دقیقا همان چیزی که در بدن اتفاق می‌افتد. سلول‌ها قدیمی و ناکارامد جای خود را به سلول‌های سالم و مفید می‌دهند. این واقعا بی رحمانه به نظر می‌رسد، اما این دقیقا همان مفهوم اصیل زندگی است و به سلامت کلی بدن کمک می‌کند. همین فرآیند نیز در سطح زیر سلولی اتفاق می‌افتد. شما لزوما نیازی به جایگزینی کل ماشین ندارید. گاهی اوقات شما فقط باید باتری را جایگزین کنید، یکی از قدیمی‌ها را بردارید و یک باتری جدید را انتخاب کنید. این موضوع نیز در سلول‌ها اتفاق می‌افتد. به جای کشتن کل سلول شما می‌توانید با روزه داری فقط برخی از قطعات سلولی را جایگزین کنید.
یکی از سوالات اصلی این است که چه چیزی اتوفاژی را فعال می‌کند؟ به نظر می‌رسد محرومیت از مواد مغذی عامل اصلی رفع سلول‌های بیمار است. به خاطر داشته باشید که گلوکاگون نوعی هورمون مخالف انسولین است. این مثل یک بازی الاکلنگ است که در بچگی بای می‌کردیم مثلا اگر گلوکاگون پایین می‌آید انسولین بالا می‌رود و معکوس این روند. هنگامی که ما غذا نمی‌خوریم انسولین پایین می‌آید و گلوکاگون بالا می‌رود. این افزایش در گلوکاگون باعث تحریک روند اتوفاژی می‌شود. در واقع، روزه گرفتن (افزایش گلوکاگون) بیشترین تاثیر را در بروز اتوفاژی دارد.
این در اصل یک فرم پاک کردن سلولی است. بدن دستگاه‌های قدیمی و نامناسب سلولی را شناسایی می‌کند و آن‌ها را برای تخریب می‌شناسد. انباشت این حجم سلول‌های مخرب می‌تواند روند پیری را تسهیل کند. نکته جالب این است که روزه گرفتن بسیار مفید‌تر از تحریک اتوفاژی با کمک دارو یا هورمون تراپی است.
عواقب جمع شدن پروتئین‌های ناسالم قدیمی در سراسر بدن می‌تواند منجر به بیماری‌های خطرناکی مثل سرطان یا بروز آلزایمر شود؛ بنابراین اتوفاژی مانع از بروز این بیماری‌ها می‌شود.
منبع: انتخاب
انتهای پیام/
