به گزارش لنجانا به نقل از اصفهان بیدار، سومین همایش بین المللی و پنجمین همایش ملی ادیان توحیدی با عنوان «اعتدال گرایی از منظر ادیان توحیدی و نفی خشونت های قومی و فرقه ای» روز پنجشنبه ۱۷ بهمن در هتل عباسی اصفهان برگزار شد.
در این همایش پیام آیت الله مظاهری به پنجمین همایش ادیان توحیدی اصفهان قرائت شد.
در بخش هایی از این پیام آمده است:
برگزاری پنجمین همایش ادیان توحیدی در اصفهان، شهر همزیستی و تقریب ادیان آسمانی، مایه خوشوقتی است و اهتمام دبیرخانۀ ادیان توحیدی و مسئولان محترم آن برای استمرار این نشست سالیانه در دهۀ فرخندۀ فجر انقلاب اسلامی، ستودنی و شایسته تقدیر است.
پیامبران الهی که والاترین راهنمایان راستین بشریّت به صلاح و سداد بوده‌اند- با دعوت به نقاط مشترک آئین‌های توحیدی، همۀ مؤمنان به ادیان خداوندی را به سوی وحدت کلمه و اتّحاد و انسجام فراخوانده‌اند و در واقع بر این نکتۀ با اهمیّت، انگشت تأکید نهاده‌اند که متدینان و خداباوران باید در اهداف مشترکِ خود، متّحد شده و آن را پایه‌ای برای پیشبرد سایر آرمان‌های همگانی انسانی و اجتماعی قرار دهند.
بی‌شک این جهت‌گیریِ مقدّس و همراه با تأکیدِ انبیاء الهی، وقتی تحقّق می‌یابد که فضای دینی و رویکرد مؤمنان بر پایۀ «اعتدال» استوار شود زیرا بزرگترین آسیب وحدت و مؤثرترین مانع انسجام، افراط‌گرایی و روحیّۀ تعصّب خشک دینی است؛ اعتدال که موضوع نشست حاضر است، اصلِ محیط بر تمام تعالیم الهی است و از این جهت یک اصلِ مشترک بین‌الادیانی به شمار می‌رود.
پشتوانۀ این اصل اساسی، هم دین و تعلیمات رهبران دینی یعنی پیامبران عظیم‌القدر است و هم عقل که پیامبر درونیِ یکایک انسان‌هاست، بر این اصل با اهمیّت دلالت می‌نماید.
امام علی‌بن‌ابی‌طالب «ع» که بیان بلند و سخن پرآوازۀ او برای همۀ دین‌باوران، شنیدنی و آموزنده است تصریح می‌فرماید که: اعتدال و راه میانه، مسیر مستقیمی است که کتاب مقدّس خداوند و آثار نبوّت بر این راه بی‌انحراف، پرتوافکن شده است و افراط و تفریط، عینِ گمراهی و ضلالت است: «اَلْیَمِینُ وَ الشِّمَالُ مَضَلَّةٌ وَ الطَّرِیقُ الْوُسْطَى هِیَ الْجَادَّةُ عَلَیْهَا بَاقِی الْکِتَابِ وَ آثَارُ النُّبُوَّةِ». چنانکه خود آن بزرگوار، در کلام بلند دیگری به پشتوانۀ عقلیِ اعتدال نیز تصریح کرده و چنین می‌فرماید: «لَا تَرَى الْجَاهِلَ إِلَّا مُفْرِطاً أَوْ مُفَرِّطاً» این سخن والا نشان می‌دهد که ریشۀ اعتدال در عقل و عقلانیّت است و افراط‌گرایی و تفریط‌گرایی، از نقطۀ مقابل آن یعنی جهل و جهالت، نشأت گرفته و نشانۀ بارز سفاهت و بی‌خردی است.
اکنون مهم آن است که بدانیم برای رسیدن به اعتدال چه باید کرد و راه دستیابی به این فضیلت مهم که کانون توجّه مشترک همۀ پیام‌آوران الهی و نقطۀ التقاء ادیان توحیدی است، چیست؛ بی‌شک برای نهادینه شدنِ واقعی این فضیلت انسان‌ساز و جامعه‌ساز، باید آن را در ۳ ساحت با اهمیّت، تثبیت کنیم.
ساحت نخست، فکر و اندیشه است. باید پیش از هر چیز، اعتدال را از حیث نظری بپذیریم و به صورت نظری بدان معتقد باشیم. بسیاری از معضلاتِ کنونیِ متدیّنان در مقام عمل، خصوصاً مشکلات و آسیب‌های اجتماعی و ملّی، ریشه در اشکالات نظری و فکری ما دارد و تا این مسئله، اصلاح نشود امید اصلاح در مقام عمل بیهوده است. ما باید در درجه نخست و به طور حقیقی از منظر فکری و عقیدتی، به اعتدال معتقد باشیم تا سپس بتوانیم عملکرد خود را براساس این رویکرد، تنظیم کنیم.
ساحت دوم، احساسات و عواطف و به خصوص عواطف و هیجانات دینی و مذهبی است که باید فضیلت اعتدال بر آن، محیط و حاکم شود. امروز برخی از تعصّبات بی‌جا و سفیهانه که به نام ادیان و مذاهب، توجیه و تحکیم می‌شود، بلای جان انسان‌های بی‌پناه شده است. نمونۀ آن رفتارهای نفرت‌انگیز تکفیری‌ها و همچنین خشونت‌های تمام نشدنی صهیونیست‌هاست که دل هر انسان آزاده‌ای را به درد می‌آورد. عرصۀ عواطف و احساسات، به خصوص هیجانات سیاسی باید به وسیلۀ فضیلت اعتدال تنظیم شود تا از مسیر صحیح، به راه گمراهی منحرف نشود.
سومین ساحت، ساحت عمل و رفتار ماست که باید به زیور فضیلت اعتدال، مزیّن گردد تا بشریّت را به سوی خود جذب کند،بی‌شک، نقش رهبران و عالمان ادیان برای تثبیت این فضیلت حیات‌بخش در همۀ این ساحت‌های سه‌گانه، نقشی کاملاً مؤثّر و حتّی بی‌بدیل است. باید همّت و اهتمام امروز پیشروان ادیان، مصروفِ تحکیم نظری و عملی اعتدال و اعتدال‌گرایی شود تا بشریّت، طعم شیرین زندگیِ همراه با مسالمت و امنیّت و امید و آزادی و صلح را بچشد و در سایه‌سار ادیان توحیدی به سر منزل سعادت نایل شود.
