به گزارش لنجان نا ؛ اوضاع اقتصادی کشور تغییر محسوسی به خود ندیده و کماکان از افت‌وخیزهای بیش از دو سال اخیر خود بهره‌مند‌است و مسیر خود را بر اساس همین شاخص‌های پیش می‌برد و پس از گذشت ۸۵۰ روز از حضور دولت تدبیر و امید، هیچ اصلاح و یا بهبودی در نظام اقتصادی کشور اتفاق نیفتاده است و کماکان ملت با گرانی، بیکاری، تورم، رکود به‌عنوان زیربنای مسائل اقتصاد دست‌وپنجه نرم می‌کنند و هیچ تدبیری نتوانسته امید اقتصادی را آن‌گونه که وعده داده‌شده بود ایجاد کند.
بیش از دو سال از حضور دولت یازدهم می‌گذرد و عموم مردم وعده رئیس‌جمهور روحانی را پیرامون بهبود اقتصاد کاملاً به یاد دارند و خصوصاً آن جمله‌ای که گفتند”باید هم چرخ سانتریفیوژ بچرخد و هم چرخ اقتصاد” که باعث ایجاد چرخش در اقبال مردمی به‌سوی وی شد.
به‌هرحال زنگ انشا برای دولت یازدهم به اتمام رسیده است و زنگ حساب‌وکتاب است. در ترازو عملکردی دولت هر چه درزمینه اقتصاد دنبال موارد مثبت می‌گردیم، هیچ گزینه‌ای به چشم نمی‌خورد و شاید اگر امروز بسته خروج از رکود ارائه می‌شود و در آن تنها وام‌های بلندمدت مضحک به‌عنوان تزریق موقتی برای تسکین دردهای اقتصاد، تجویز می‌شود تنها یک نتیجه منتج می‌شود و آن این است که دولت هیچ برنامه و راهبردی برای اقتصاد ندارد.
به نظر اقتصاد به‌عنوان یک شاه‌کلید تنها برای جذب و جلب آرا و اقبال مردمی در پیش از انتخابات مورد استفاده-بهتر بگوییم سوءاستفاده- واقع گردیده است و نه توافق هسته‌ای و نه بسته‌های خروج از رکود غیر کارشناسی دولت نتوانسته دردی را درمان کند.
موضوعی که توسط شخص رئیس‌جمهور محترم، از چند هفته پیش از انتخابات ریاست جمهوری کلید زده شد، محور اصلی، سوق دادن افکار عمومی به‌سوی بحران نمایی در وضعیت سیاست خارجی کشور و حل آن را کلید حل کلیه مشکلات اقتصادی کشور نمایاندن بود. این پروژه که با وعده به نتیجه رساندن ۱۰۰ روزه پرونده هسته‌ای تکمیل شد، از تمام ظرفیت‌های موجود برای بی‌کفایت نشان دادن سیاست خارجی دولت قبل استفاده نکرد.
علت این‌که آغاز این سناریوی تبلیغاتی را مقطع انتخابات می‌دانیم به این سبب است که همه مسئولان دولتی و مخصوصاً شخص رئیس‌جمهور به نیکی می‌دانستند که بخش وسیعی از مشکلات کشور نه‌تنها مربوط به سیاست خارجی نیست بلکه به مشکلات مدیریتی داخل کشور برمی‌گردد. شاهد این امر، اظهارات شخص دکتر روحانی در خلال سال‌های ۹۰ و ۹۱ (یعنی پیش از برهه تبلیغات انتخاباتی) است که در آن‌ها صریحاً تحریم را مشکل اصلی ندانسته و مدیریت کشور را مقصر مشکلات موجود قلمداد کرده بودند. ما در جدول زیر برخی از اظهارات ایشان را در این مقطع آورده‌ایم.
تحلیل این‌که چرا ایشان برخلاف نظر واقعی خود، در ایام تبلیغات به سناریوی «مذاکرات و لا غیر» روی آوردند، با در نظر گرفتن ضرورت‌های تبلیغاتی انتخابات ساده به نظر می‌رسد. گاه فضای رقابت‌های انتخاباتی سبب می‌شود که سیاستمداران علی‌رغم نظر کارشناسی و واقعی خود که برآمده از نیازسنجی حقیقی برای کشور است، برای پیروزی در انتخابات، وعده‌ها و نکات پوپولیستی‌ای را مطرح می‌کنند که در آن مقطع جذابیت داشته باشد.
طبیعتاً ادامه این سناریو پس از انتخابات نیز ذیل همین تحلیل قابل‌فهم است. دولت نیاز داشت برای تحقق وعده‌های خود، ظرف ۱۰۰ روزبه توافقی مجمل با ۵+۱ دست یابد و الا اولین و اساسی‌ترین وعده انتخاباتی آن ظرف کم‌تر از چهار ماه نقض می‌شد. درنتیجه، توافق ژنو علی‌رغم همه ضعف‌ها، در این بازه پذیرفته شد. گرچه این توافق هیچ گشایش جدی‌ای در اقتصاد تحریمی کشور ایجاد نکرد، اما دولت نیاز داشت تا با بزرگنمایی آن، دستاوردی بزرگ را برای خود در اذهان بیافریند. همین امر هم کلید تحلیل رفتار دولت را در مرحله دوم به دست می‌دهد.
|
تاریخ |
سخنان دکتر روحانی پیش از انتخابات |
|
۲۳/۷/۱۳۹۱ |
با شعار نمی‌توان تحریم‌ها را مدیریت کرد حسن روحانی: مگر از سال ۱۳۸۵ تحریم نشدیم، اما برای شرایط تحریم چه‌کار کردیم؟ آیا به فکر اقتصاد مقاومتی و برنامه‌ریزی برای این شرایط بودیم؟ آنچه مهم است سرمایه اجتماعی است اگر مردم بدانند و مطمئن باشند مسئولان می‌فهمند و دلسوزند و به دنبال حل مشکلات و مسائل هستند، از این شرایط عبور می‌کنیم. اما شرط اساسی این مسئله امید به آینده است دیگر دوران شعار دادن و درشت‌گویی گذشته است و مردم از بس حرف شنیدند خسته شدند. |
|
۱۹/۹/۱۳۹۱ |
بدون کاهش تحریم‌ها هم می‌توان اقتصاد را نجات داد دولت آینده در شرایطی که تحریم‌ها نیز تخفیف پیدا نکند، می‌تواند برای بهبود وضعیت اقتصادی کشور قدم‌هایی بردارد که برای بخش مولد ما ایجاد امید کند، آنچه مشوق سرمایه به سمت تولید ملی است در برنامه‌های خود موردتوجه قرار دهد، حجم نقدینگی را کنترل کند، بتواند با مدیریت درست مبادلات ارزی، نرخ برابری ریال را تثبیت کند. کشور ما ظرفیت‌های زیادی دارد، نفت یک ظرفیت ما هست،که ممکن است در این تحریم دچار مشکل شده باشد، اما از این نفت فرآورده‌های زیادی می‌توانیم استحصال کنیم که می‌تواند جبران‌کننده تحریم نفتی کشور باشد. |
|
۲۲/۱/۱۳۹۲ |
– همه ضعف‌ها و ناکارآمدی‌ها را نمی‌توان پای تحریم نوشت مدیریت اقتصادی کشور به‌جای آنکه در این شرایط حساس با تکیه‌بر قدرت مقاومت و ابتکار مردم عزیز و سرفراز ایران پیام رشد پایدار به جهان بدهد، متأسفانه پیام ضعف به تحریم کنندگان می‌دهد… همه ضعف‌ها و ناکارآمدی‌ها را نمی‌توان پای تحریم نوشت. |
|
۷/۲/۱۳۹۲ |
یک مدیریت خوب می‌توانست جلوی تحریم‌ها را بگیرد آیا اموری چون افزایش نقدینگی در جامعه و ۷ برابر شدن آن و تبدیل ۶۸ هزار میلیارد تومان نقدینگی جامعه در عرض ۷ سال به ۴۵۰ هزار میلیارد تومان ربطی به تحریم‌ها داشت؟ یا به مدیریت ضعیف مسئولان امربر می‌گردد؟. . . رشد اقتصادی ایران در شرایط امروز یا صفر و یا زیر صفر است درحالی‌که ما هیچ‌گاه چنین شرایطی را نداشتیم و ازاین‌رو به نظر می‌رسد مشکل از مدیریت داخلی است؛ البته بخشی از مشکلات به تحریم‌های بین‌المللی برمی‌گردد، اما این موضوع هم به مدیریت داخلی کشور برمی‌گردد، چراکه یک مدیریت خوب می‌توانست جلوی تحریم‌ها را گرفته یا حداقل این تحریم‌ها را تقلیل کند. |
امروز که از ژنو گذر کرده‌ایم و به لوزان و برجام رسیده‌ایم نیز خبری نیست جزء اذعان‌های پی‌درپی دولت‌مردان نسبت به عدم توانایی برای حل مشکلات اقتصادی آن‌هم به‌وسیله رفع تحریم‌ها. ورود و خروج هیئت‌های خارجی به ایران سرور و شادی را در برخی امیدواران و دل‌خوش‌ها ایجاد کرده بود ولی بسته خروج از رکود دولت عملاً آب پاکی را روی دستان همه آن‌ها ریخت و مشخص کرد که هیچ راهبردی جزء کپی‌برداری از سیاست‌های دولت‌های قبل برای اقتصاد ندارد حال‌آنکه خود زمانی منتقد چنین سیاست‌هایی بود.
به‌هرحال زمان چندانی جهت جبران کمبودها و کاستی‌ها برای دولت یازدهم وجود ندارد و عیار قضاوت عمومی نیز عمل به وعده‌های رئیس‌جمهور است و اگر چنین نباشد عمر دولت کفاف دوره دوم را نخواهد داشت چراکه راهبردی عمیق باوجود ادعاهای بزرگ پیرامون اقتصاد در دولت وجود ندارد و دولت نتوانسته مدیریت اقتصاد کشور را به دست بگیرد و به خیال خود سیاست خارجی را به‌عنوان مطلوب خود پیش‌گرفته است که هیچ آبی از آن برای کشور تا به امروز گرم نشده است.
منبع: دانا
پایان پیام/
