معاویه صدر اسلام باهوش‌تر از معاویه فتنه 88 بود

بعد از انتخابات ما علاوه بر جلسات ثابت خود، جلساتی را داشتیم از جمله جلسه ای که در مشهد داشتیم و بیشتر اعضای شورای مرکزی هم حضور داشتند و طی آن بیشتر مباحث آینده و اولویت هایی که در آینده باید داشته باشیم مورد بررسی قرار گرفت و همچنین در رابطه با تاکتیک ها و روش ها بحث های مفیدی شد و تقریبا حدود 200 آیتم مورد توافق قرار گرفت و قرار شد درباره راهکارهای اجرایی آنها در جلسات بعد کار شود ؛ کارهای مفصلی است که پرداختن به آنها ممکن است در این جلسه مناسب نباشد. ولی بطور کلی جبهه پایداری فعال است و ابعادی را که ما مورد تاکید داریم و در این جلسات بر اهمیت آن تاکید شد نگاه فرهنگی به مباحث است اما این به معنی این نیست که مار کار سیاسی نمی‌کنیم و کار فرهنگی میکنیم بلکه کار سیاسی را هم از منظر فرهنگی دنبال می‌کنیم.

نه ما از الان برنامه ای برای مجلس نداریم و الان زود است و تا انتخابات مجلس دو سال فاصله داریم و بعدا هم می شود به آن پرداخت.

اتحاد یا وحدت در بین اصولگرایان یک امر مبارکی است و کسی نمی‌تواند منکر آن شود اما چیزی که بارها بر آن تاکید کرده این است که اصولگرایی را نباید صرفا در شعار و گفتار به کار ببریم بلکه باید در عمل نمود پیدا کند؛ وقتی که در عمل می آید افراد در رنج های وسیعی در جریان ها قرار میگیرند که همه آنها را می توان اصولگرا دانست اما میبینیم که یک سر آن به آنهایی وصل می شود که ترجیح میدهند تا به جای اصولگرایان این طرف طیف، با اصلاح طلبان همکاری وسیع تری داشته باشند. که آن هم بالاخره نظری است و دیدگاهشان محترم است و ما هم برای همه گروه های اصولگرا احترام قائل هستیم اما هرچقدر که بتوانیم بر مبنای اصول بیندیشیم زمینه وحدت پایدار بیشتر فراهم می‌شود.

بنابراین به طور کلی وحدت اصولگرایان باید حتما دنبال شود و امر مهمی است اما اینکه چرا در عمل به این دلیل به این نتیجه رسیده نمی شود گاهی به این دلیل است که بحث هدف از اتحاد صرفا پیروزی ظاهری در انتخابات می شود و و این هدف ما نیست و ما به دنبال معرفی افرادی نیستیم که حتما در انتخابات رای بیاورند. ما نمی خواهیم دوستان دیگر را متهم به این کنیم که هیچ نگاه ارزشی ندارند اما ممکن است درجه اهمیت آن برای افراد متفاوت باشد. کسانی که نگاهشان این است که هم در کردار و هم در پندار اصول را بیشتر مراعات کنند، احتمال وحدت آنها طبیعتا بیشتر است و ما هم استقبال می‌کنیم.

نتیجه گرایی جزئی از تکلیف گرایی است، تکلیف به ما می گوید که چه کنیم که خدا از ما راضی باشد ، ما باید به آنچه که وظیفه ماست عمل کنیم ولی ممکن است در این راستا نتیجه ای که ما فکر میکنیم نتیجه نهایی است خود را نشان ندهد، ولی ما موظفیم به نتیجه الهی دقت کنیم.

اینگه اصولگرایان پیروز نشدند هم درست است و هم غلط؛ درست به این خاطر که هیچکدام از نامزدهای اصولگرا پیروز نشد اما اینکه یک جریانی به خاطر تکلیفی که داشته وارد صحنه شده و درست هم عمل کرده ولی نتیجه نگرفته درست نیست و این به معنای شکست نیست. چون به تکلیف عمل شده است.

علت اینکه نامزدهای اصولگرا رای نیاوردند عوامل متعددی است و تنها یک مورد نیست؛ از جمله این عوامل میتوان به عملکرد اصولگراها در دولت و مجلس قبل از انتخابات است و مشاهده کرد اثری که اینها بر مردم داشتند به چه شکل بوده است؛ طبیعتا آن هجمه‌هایی که از جانب مخالفین اصولگرایی وارد شد توسط رسانه های وسیعشان وارد شد را هم نمی توان نادیده گرفت؛ خود جریان های اصولگرایی هم بیش از آنکه همدیگر را تقویت کنند، به تضعیف هم پرداختند.

بعضی اوقات بیش از اینکه جریان‌های وابسته به تفکرات لیبرالی و سکولاری مورد انتقاد و مورد توجه تشکل‌های اصولگرایی برای نقد باشند بیش از آن خود جریان‌های اصولگرایی مورد نقد و انتقاد تشکل های اصولگرا قرار میگیرند؛ همان کاری که بعنوان نمونه در ائتلاف دو بعلاوه یک صورت گرفت، ما از ابتدا گفتیم که به نتیجه نخواهد رسید اما برخی دوستان بر آن پافشاری کردند؛ کاملا نتیجه آن قابل پیشبینی بود و دلیلش هم این بود که از اول بر مبنای صداقت شکل نگرفت؛ یک نامزدی در آخر احساس میکند که در ابتدا یکی را انتخاب کرده بودند و سر او کلاه رفته است! این نوع نگاه ها باعث می شود که نتیجه بخش نباشد اما اگر از اول بر مبنای صداقت و بر مبنای اخلاص و اصول بود آنوقت هر کسی اگر هم بنا است یکی دیگر انتخاب شود هم مقابله ای با نتیجه حاصله نخواهد کرد.

نه بحث ما خدای ناکرده جسارت به بزرگان نیست؛ یک وقتی من یک طراحی میکنم اما عین واقعیت را درباره آن طراحی به بزرگان اعلام نمیکنم. این طراحی متعلق به یک جمع سیاسی است که به بزرگان ارائه شده و استدلال کردند که اگر این نباشد چنین اتفاقاتی میفتد. خود بزرگان گفتند که تماس گرفتند با افراد که به آنها بگویند کنار بروند اما آنها جواب تلفن خود را هم حتی ندادند.

البته الان بحث ما بحث اشخاص نیست و ما میخواهیم این شکست را آسیب شناسی کنیم؛ علت اصلی آن از ابتدا عدم روراستی بود؛ یعنی از اول به دو نفر بگوییم که خروجی این ائتلاف تو هستی بعد آنها در آخر احساس کنند که سرشان کلاه رفته است و با آنها بازی شده است.

برخی از آقایان گفته بودند یکی رئیس جمهور شود و دیگری مسئولیت دوم و دیگری مسئولیت سوم را بگیرد! در موضوع پذیرش مسئولیت طرف باید به تکلیف برسد و کسی را اگر احساس می شود که میتواند کاری را انجام دهد، آن را به زور متقاعدش کنند؛ نباید سر اینکه چرا من نشوم آن یکی شود رقابت شود.

در مناظرات هم شاهد این بودیم که علیرغم اینکه از این هشت نفر حداقل پنج الی شش نفر منتسب به جریان اصولگرایی هستند و تنها یکی دو نفر از مواضع اصولگرایی که حضرت آقا تصریح دارند دفاع میکنند و بقیه طوری حرف میزدند که انگار فقط به دنبال این هستند که رای بیاورند. یعنی رای آوری برای آنها ملاک است؛ خب چنین فردی اگر رای هم بیاورد پیروز نیست. الان یکی از مشکلاتی که در جامعه ما است این است که برخی از افراد اصول را هم در گفتار و هم در رفتا مد نظر قرار نمی دهند؛ بخاطر همین وقتی که دولت در دستشان است حمایت از دولت و اینکه دولت باید همه کار باشد شعارشان است اما وقتی دولت در دستشان نیست آن را تخریب و نه نقد می‌کنند؛ وقتی مجلس در دستشان نیست دنبال راهکارهایی برای انحلال آن میگردند ولی وقتی مجلس در دستشان است، می‌شود در راس امور! این نوع نگاه ها بیشتر سیاسی کاری محسوب می شود و جناحی است تا اینکه اصول بر آن حاکم باشد. اگر ما اصولگرا باشیم باید چه در شرایطی که در دولت یا مجلس افراد متمایل به ما و چه مخالف ما باشند، نظرمان در مورد جایگاه دولت و مجلس نظر واحدی باشد.

در انتخابات سال 88 هم بیشترین ادعاهای قانون گرایی از همان کسانی طرح شد که قانون شکن ترین بودند و رای مردم را بر نتافتند و همانهایی که میگفتند “مردمسالاری” حتی تحلیل های سخیفی در رسانه های خود درباره مردم مبنی بر اینکه اینها عوام هستند و نمی فهمند منتشر کردند.

من برداشتم این است که هر کسی در دولت جمهوری اسلامی مسئولیت میگیرد ما باید درصدد کمک به آن باشیم تا به بهترین شکل این بار را به مقصد برساند. ما خودمان در دولت بودیم و میدانیم که کار دولت انصافاً سخت است و لذا جبهه پایداری نگاهش به دولت نگاه حمایتی است؛ البته نگاه این جبهه به همه ارکان نظام حمایتی است اما اگر جایی نقدی باشد آن را انجام خواهیم داد همچنان که در دولت قبلی و مجلس نیز نقدهای خود را مطرح میکردیم. خودم در مواقعی که احساس میکنم خداوند دعای من روسیاه را ممکن است قبول کند، همیشه دولت و مسئولان دولتی را دعا میکنم. اما به طور کلی عمکلرد دولت را زود است قضاوت کنیم؛ فکر می‌کنم اگر سه چهار ماه بگذرد برای قضاوت بهتر است.

اما در مجموع دولت دراین صد روز تلاش‌های خوبی را داشته در عین حال که انتقاداتی به آن وارد است. شاید شاخص‌ترین مطلبی که ما را رهنمون می‌کند به اینکه چگونه عملکرد دولت در این مدت را ارزیابی کنیم گزارش خود آقای رئیس‌جمهور است که متاسفانه این گزارش بر نقطه نظراتی که خود آقای روحانی بر مبنای اعتدال گفته بودند تنظیم نشده بود؛ خود اینها میگفتند نباید در مورد دولت های قبلی سیاه نمایی کرد ولی آقای روحانی در 90 درصد گزارش خود سیاه‌نمایی کردند و این خیلی برای مردم جالب نبود. ولی باز هم تاکید می‌کنم که باید صبر کرد؛ البته دولت باید بیشتر از اینکه نگاهش به خارج از کشور باشد به توانایی های داخل کشور توجه کند و این نکته بسیار مهمی است؛ همانطور که رهبری نیز بارها تاکید کردند ما باید به توانایی های داخلی خود بیشتر توجه کنیم.

وزارت کشور را آقای احمدی نژاد از سال 86 دنبالش بود که من بروم اما چون من شرط کرده بودم فقط به عنوان مشاور به دولت می آیم ایشان نپذیرفتند؛ البته ایشان مسئولیت های دیگری را هم به من پیشنهاد کرده بودند.

من اول گزینه هیچ جا نبودم به این معنا که من از اول بنا نداشتم وارد دولت شود و در دولت نهم هم اسم من جزو وزرای معرفی شده اولیه نبود اما بعد از اینکه آقای سعیدلو برای وزارت نفت رای نیاورد، برنامه ای را چیدند و دوستانی را به سراغ من فرستادند حتما باید به دولت بیایی و کمک کنی؛ از جمله آقای فتاح خیلی اصرار داشتند که شما به دولت بیا و حضورت در جلسات دولت و رابطه‌ای که با آقای احمدی‌نژاد دارید می‌تواند موثر باشد لذا اینها اصرار کردند که من مسئولیت وزارت نفت را قبول کنم. البته داستان نفت خودش مفصل است و بهتر است از آن بگذریم.

در سال 85 هم من دوباره به عنوان مشاور به دولت آمدم و ایشان چند پیشنهاد داشتند و یکی از این پیشنهادها این بود که بعنوان وزیر کشور جایگزین آقای پورمحمدی شوم که باز هم من نپذیرفتم؛ حتی یک مدت هم میانه ما شکرآب شد چراکه من این مسئولیت را نپذیرفتم، تا اینکه سراغ آقایان دیگر و آقای کردان رفتند و آن قضایا اتفاق افتاد و مرحوم کردان استیضاح شد؛ بعد از استیضاح دوباره به سراغ من آمدند و گفتند که انتخابات در پیش است و من این بار به لحاظ مشورت هایی که کردم احساس کردم تکلیفی بر دوشم است و این مسئولیت را پذیرفتم و به وزارت کشور رفتم. البته در آن زمان بخاطر آن بحث استیضاح خیلی فضای روانی مناسبی در وزارت کشور نبود و این کار سختی بود که بتوانید تا در مدت زمان کم باقیمانده فضا را آماده یک انتخابات بزرگ کنید؛ اما خدا کمک کرد و این کار صورت گرفت و فضای خیلی آرامی را ما تا قبل از انتخابات و تا روز انتخابات داشتیم و حتی یک مورد مشکل حاد سیاسی و انتخاباتی نداشتیم؛ البته انتقاداتی به ما وراد میشد که شما چرا قبل از فرا رسیدن موعد تبلیغات به آقایان موسوی و کروبی اجازه تبلیغ داده اید تا به دانشگاه ها بروند که من در پاسخ می گفتم که ما به دنبال مشارکت حداکثری هستیم؛ در واقع ما از آنجایی که قانون سکوت کرده بود، به نفع ایجاد شفاف سازی دیدگاه ها و شور و نشاط بیشتر انتخاباتی استفاده کردیم.

بطور کلی قبل از انتخابات یک فضای داغ سیاسی و پرنشاط فراهم شد و این بر میگشت به نوع مدیریتی که وزارت کشور در رابطه با انتخابات فراهم کرده بود/ در رابطه با خود انتخابات هم ما همایشی را در مرکز همایش های صدا و سیما برگزار و از جناح های سیاسی برای سخنرانی دعوت کردیم؛ ما شعاری را برای انتخابات طراحی کردیم که عبارت بود از “مشارکت حداکثری، اخلاق انتخاباتی و رفتار قانونی” و هر سه اینها هم مبتنی بود بر رصدی که از شرایط داشتیم؛ یعنی هم میخواستیم مشارکت حداکثری صورت بگیرد و هم نگران بعضی از بداخلاقی های انتخاباتی و برخی قانون شکنی های برخی مدعیان قانون گرایی بودیم و لذا موضوع همایش ما این سه عنوان بود که افراد از جریان های مختلف آمدند و صحبت کردند؛ از جمله آقای خباز از طرفداران کروبی، آقای انصاری از مدافعان آقای موسوی، آقای مرحوم عسگراولادی و ما در واقع یک فضای خوب و پرنشاطی ایجاد کردیم. یعنی اینکه وزارت کشور به دنبال این است که رسالت خود را به عنوان یک نهاد حاکمیتی به درستی انجام دهد و توانستیم فضای روانی لازم برای برگزاری انتخابات خوب را فراهم کنیم.

پیشبینی حوادث بعد از انتخابات را به این شکل نداشتیم ولی نگرانی هایی بود؛ مخصوصا با توجه به تحرکاتی که دشمن در خارج از کشور داشت؛ مخصوصا رصدهایی که میکردیم نشان میداد که کشورهای غربی دنبال چه سوژه هایی هستند و در مدت سال 84 تا 88 چه شبکه هایی را در داخل کشور ایجاد کرده بودند؛ بعبارتی اینکه اینها دنبال ایجاد مشکلاتی هستند را می دانستیم اما اینکه به این شدت و بزرگی باشد را نه. شاید هم یکی از نکاتی را که می توان نقد کرد این است که این پیشبینی ها را باید نهادهای اطلاعاتی و امنیتی می داشتند و به ما که یک مجموعه سیاسی بودیم منتقل می کردند تا متناسب با آن طراحی های لازم انجام می شد.

قطعا همینطور است؛ چون ما وقتی ما فتنه صورت می‌گیرد میبینیم شاید صد مورد از دویست مورد از توصیه‌های کودتای مخملی به اجرا در می‌آید؛ مصخصوصا با توجه به سفرهایی که در این مدت عوامل دخیل در فتنه به خارج از کشور بخصوص اروپا داشته‌اند.