به گزارش لنجانا به نقل از خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه قم، حجتالاسلام والمسلمین پیشوایی در نشست علمی هفتهای با عاشوراپژوهان اظهار کرد: نزدیکی منابع تاریخی به رویدادهای تاریخی از مهمترین و اصلیترین منابع ما برای یک پژوهش تاریخی است؛ دقت و بیغرض بودن مورخ در کنار مورد اول، مهمترین مسایلی است که اتقان منابع را به اثبات میرساند.
وی ادامه داد: دوره تاریخ نگاری اسلامی به قرن سوم تا قرن پنجم بر میگردد ولی تا قرن هفت و هشت را نیز به دلیل برخی ملاحظات میتوان دورههای اولیه و اصلی تاریخنگاری اسلامی برشمرد؛ زیرا هر آنچه اثری که پس از این دوران منتشر شده است در واقع روایاتی از این کتب و منابع است.
نویسنده تاریخ مقاتل یادآور شد: ملاکهای تاریخنگاری در مدخلنگاری هم صادق و منطبق است؛ در اینجا در اولین کار به درجه قدمت اثر نگریسته میشود؛ از بین این قدیمیترین منابع میتوان به تاریخ طبری، تاریخ مسعودی و ارشاد شیخ مفید اشاره کرد که در بین قرن سوم تا پنجم نوشته شده است.
وی گفت: نگارش مقتل الحسین(ع) از قرن دوم آغاز شده و پیشگام این حوزه نیز ابی مخنف بوده است که از این اثر چیزی باقی نمانده و فقط از لابلای آثار بزرگان دیگر میتوان این آثار را دریافت کرد.
این تاریخ‌نگار حوزوی خاطرنشان کرد: از جمله منابعی که مقتل ابی مخنف را در آثار خود به کار بردهاند میتوان به مرحوم شیخ مفید در الارشاد و تذکره سبط بن جوزی و شیخ صدوق در برخی آثارش اشاره کرد.
وی گفت: مرحوم شیخ صدوق نیز دارای یک مقتل بوده که چیزی از آن بدست نیامده است؛ مرحوم سید طاووس نیز در قرنهای بعدی یک متقل به نام لحوف نوشتند که البته به دلیل بزرگی و مجد ایشان این اثر نیز به عنوان یک اثر معتبر شناخته میشود.
پیشوایی یادآور شد: به نظر میآید که در خصوص روایاتی که در باب برخی از مباحث مرتبط با قصص و مصایب در آثار گذشته بوده با مسامحه برخورد شده است ولی نکته قابل توجه، قرائتهای مختلفی است که از این تعداد آثار ایجاد شده است که البته مسئله عجیبی نیز نیست.
وی گفت: یکی از نکات بسیار مهم که در خصوص عزاداری خاص ائمه باید گفت که عزاداری اصیلی که در زمان ائمه صورت میگرفت مصیبت کاروان کربلا به شکل شعر بیان میشده است و نثرخوانی و مصیبت‌خوانی به شکل نثر بعدها رواج پیدا کرد.
این تاریخ نگار حوزوی گفت: اصالت روضه با شعر است و روضهخوانها باید سعی کنند شعرهای پرمضمون بخوانند.
وی تاکید کرد: بعدها قرائت حزنآور باب شد و نمونه بارز آنها در دوره صفویه و قاجار بود که این قرائت حزن آور امروز نیز پس از دوره جنگ که قرائت الگو محور وجود داشت، جایگزین آن شده و مداحان به جای روحانیون اداره این روند را به عهده گرفتهاند.
