به گزارش لنجانا به نقل از ایمنا در باغ غدیر اصفهان از کنار غرفه‌های گیاهان دارویی و طب سنتی و ملغمه بوی ادویه و عطر غذا‌ها و شیرینی‌های طبخ شده از شهر‌های مختلف کشور با تمام جذابیت و مطبوعیتش که عبور کنیم، در گوشه‌ای از باغ غدیر اصفهان به عظمت روح‌هایی برمی‌خوریم که در قامت بدن‌های کوچک کودکان شهرمان پنهان شده است. بچه‌هایی که تمام سعی‌شان بر این است که میراث فرهنگی ناملموس اما دوست داشتنی دیارشان زنده باقی بماند و هجمه تکنولوژی و این همه زرق و برق دنیای رنگارنگ امروزی نتواند اثر سوئی بر آن همه شکوه آمیخته با فرهنگ کهن ایران‌زمین بگذارد.
بخشی از محوطه باغ، به کودکان اختصاص داده شده و هر طرف را که نگاه کنی بچه‌های قد و نیم‌قد با پوشش‌های مختلف، غرفه‌ها را پر کرده‌اند و هر‌کدام به کاری مشغول شده‌اند. آموزش‌دیده و آماده، سر و زبان‌دار و با هیجان از مهمان‌ها پذیرایی می‌کنند و بسته به وظیفه‌ای که برگردن گرفته‌اند، توضیحاتی می‌دهند یا اجرایی را بر مردم عرضه می‌کنند.
باز این چه شورش است…
بچه‌های کوچک شیفته آقا امام حسین و خاندانش، جمع شده‌اند و در غرفه‌های مختلف با شعر و مداحی یا حتی پاسخ دادن به سوالات مراجعین هم‌سنشان درباره محرم و اتفاقات مربوط به آن توجه همه را جلب کرده‌اند. دختر‌بچه‌هایی که با چادر‌های مشکی گرد هم آمده‌اند و آقا پسر‌هایی که دستمال سبز به سر بسته‌اند، نشان می‌دهند قلبی بزرگ در سینه کوچکشان نهفته است. چند‌تایی دیگر هم در غرفه تاسوعا و عاشورا سرگرم آشنایی با تعزیه هستند. لباس‌های سبز و قرمز شبیه‌خوان‌ها بدجوری هوای محرم را پیش از رسیدنش به شهر آورده و زیبا‌ترین وجه این فضاسازی در این است که امید به دل تمام دوستداران هنر نمایشی تعزیه می‌نشیند که این آیین دیرینه در شهر‌های کوچک اطراف باقی نمی‌ماند و بچه‌های کوچکمان در همین سطح شهر می‌توانند زنده‌اش کنند.
اما این میراث معنوی تنها محدود به قهرمان کربلا نیست. یادگار سال‌های دفاع هشت ساله مقدس هم با بوی خاک و شبیه‌سازی میدان جنگ با مین و سیم خاردار در وسط شهر شهید‌پرور اصفهان به چشم می‌خورد. سنگر‌های رزمندگان بازسازی شده و نسل‌های بعدی آن بزرگان با قامت‌های کوچکشان داخل چادر‌ها و سنگر‌ها نشسته‌اند. بچه‌های ما نه از طریق داستان و فیلم و روایت‌ها، که با قرار گرفتن در فضای شبیه به آنچه اجدادشان تجربه کرده‌اند، دفاع مقدس را می‌فهمند.
زور ورزی بزرگ‌مردان کوچک
غرفه‌های ورزش باستانی و زور‌خانه‌ای هم جزئی دیگر از میراث فرهنگی ناملموس است. میل‌های کوچک و دیگر ابزار این ورزش باستانی برای کوچولو‌هایی که علاقه‌مند هستند ببینند پدربزرگ‌هایشان چگونه پهلوانی می‌کردند، در معرض نمایش قرار داده شده و بچه‌ها می‌توانند آن‌ها را امتحان کنند و عکس بگیرند و یادگاری از این چند روز داشته باشند.
اما تنها این نیست. فضای تعبیه شده برای بچه‌ها برای بازی کردن هم جالب توجه است. آن‌ها می‌توانند در محوطه‌ای کوچک با بازی‌های قدیمی آشنا شوند و با هم‌سن و سال‌هایشان، سرگرمی قدیمی‌تر‌ها را تجربه کنند.
ابراب خودم سامولی علیکم!
بچه‌های امروزی با‌هوش و با درک بالا، آماده هستند تا هر نقشی بزرگ‌تر‌هایشان دارند را خود به تنهایی بر عهده گیرند. پرده‌خوانی و سیاه‌بازی هم از آن دست وظایف سنگینی است که بچه‌ها در میراث فرهنگ ناملموس بر گردن گرفته‌اند و به خوبی از پس آن برآمده‌اند. آن‌ها از روی تصویر‌های از پیش آماده شده داستان‌هایشان را روایت می‌کنند و نشان می‌دهند چقدر برای انتقال و حفظ این میراث عظیم آماده‌اند. در گوشه‌ای دیگر، پسر بچه‌های با لباس سرخ و صورت سیاه آواز حاجی فیروز سر می‌دهند و شش ماه مانده به بهار بوی خوب تازگی را عرضه می‌دارند. دختر‌ها هم با موسیقی‌های شاد محلی حرکات هماهنگی انجام می‌دهند و با زبان بی‌زبانی می‌گویند چقدر در لباس‌های سنتی ایرانشان خوشحال هستند.
