فروغ کاویانی امروز در گفت‌وگو با خبرنگار صدای لنجان اظهار کرد: صنعت کاغذ سازی یک واحد عملیاتی با تأثیر متقابل فراوان در محیط زیست است و پساب این صنعت شامل آلاینده‌هایی نظیر رنگ‌ها رزین‌ها و فلزات سنگین از آلوده‌ترین پساب‌ها محسوب می‌شود.
کارشناس حوزه محیط‌زیست ادامه داد: پسماند صنایع کاغذسازی شامل ذرات جامد کاغذ و لجن حاصل از تصفیه فاضلاب نیز دارای لجن بیولوژیکی همراه با ترکیبات فسفر، عناصر سنگین است.
وی خاطرنشان کرد: صنایع کاغذسازی از کارخانه‌های با مصرف آب بالا محسوب می‌شوند و به طور میانگین ۶۰ متر مکعب آب شیرین برای تولید یک تن کاغذ مصرف می‌شود.
کاویانی با اشاره به شرایط پساب کارخانه‌های کاغذسازی و لزوم تصفیه آن‌ها بیان کرد: این مصرف آب بالا در شرایطی است که در صورت تصفیه نشدن، استفاده مجدد آن به دلیل تراکم مواد آلی و غیرآلی ممکن نیست.
کارشناس حوزه محیط‌زیست ضمن تأکید بر ضوابط زیست محیطی استفاده مجدد از آب‌های برگشتی و پساب‌ها گفت: حجم آب مصرفی در کارخانه‌ها پس از تصفیه شدن باید دوباره در کارخانه استفاده شود و یا با رعایت پروتکل‌های بهداشتی در خدمت آبیاری فضای سبز قرار بگیرد.
وی تصریح کرد: کارخانه کاغذسازی اترک به دلیل داشتن حجم فاضلاب تولیدی ۴۲۰۰ تا ۴۸۰۰ متر مکعب در روز و دبی حدود ۱۲۰مترکعب در ساعت و تخلیه آن بدون رعایت موارد کنترلی در مجاورت زاینده رود، صدمات زیادی را به محیط زیست استان وارد می‌کند.
کاویانی یادآور شد: برخلاف بسیاری از ضایعات، فلزات سنگین را نمی‌توان به ترکیباتی بی‌اثر تبدیل نمود و بعضی از این عناصر مانند کروم و سرب که تمایل به تجمع درون زنجیره غذایی و محیط زیست دارند از زیان بارترین آلاینده‌های محیط زیست محسوب می‌شوند.
کارشناس حوزه محیط‌زیست اضافه کرد: منگنز، یکی از فراوان‌ترین عناصر در بین فلزات و یک عنصر ضروری در رشد گیاهان است و قرار گرفتن بیش از اندازه گیاهان در معرض این عنصر منجر به مسمومیت می‌شود.
وی تأکید کرد: میزان بالای آهن در خاک علاوه بر فرسایش خاک، سبب آسیب زیستی جبران‌ناپذیر به پوشش گیاهی و جمعیت حیوانی در مناطق تحت حفاظت محیط زیست می‌شود.
کاویانی یادآور شد: با توجه به کشت و کار فراوان در حاشیه رودخانه زاینده رود، مضرات فلزات سنگین برای عموم مردم باید اهمیت بیشتری داشته باشد زیرا نه تنها بر روی جمعیت استان بلکه بر روی موجودات و گیاهان حاشیه رودخانه تاثیر منفی خواهد داشت.
کارشناس حوزه محیط‌زیست بیان کرد: فرایند حذف فلزات سنگین نیاز به تجهیزات و ایجاد زیرساخت دارد و در عمل نمی‌توان انتظار داشت در هر منطقه، تصفیه‌خانه‌ها توانایی ایجاد زیرساخت و تهیه دستگاه‌های لازم برای حذف عناصر سنگین از آن برای استفاده حداقل آب شرب را داشته باشند و این کار باید در مبدا و توسط کارخانه عامل حذف شود.
وی در پایان خاطرنشان کرد: با توجه به گزارش‌های منتشر شده از نحوه تصفیه فاضلاب کارخانه اترک، تصفیه بیولوژیکی آن هم با حوضچه‌هایی در بستر غیرعایق در نزدیکی رودخانه که منجر به ایجاد نیزارهایی در آن منطقه شده، نه تنها به رودخانه بلکه به آب‌های زیرزمینی استان آسیب زیست محیطی جدی وارد می‌کند.
انتهای پیام/
