به گزارش لنجانا به نقل از خبرگزاری مهر، آیت الله العظمی جوادی آملی، در جلسه درس تفسیر سوره قصص بیان داشتند: كسي كه قرآني زندگي مي كند با دیگران خيلي فرق دارد؛ ما مسلمانيم قرآن تلاوت مي كنيم نماز مي خوانيم اما قرآني زندگي نمي كنيم و قرآن در زندگي ما نيست دين در زندگي ما نيست. ما اهل روزه ايم اهل حج و عمره ايم اهل زيارتيم اهل اعتكافيم اما اينها در گوشه زندگي ماست و زندگي هم مي كنيم!
ایشان افزودند: ببينيد ما در حرف زدنها چطور حرف مي زنيم؛ مثلا اگر كسي يك ظرف ميوه اي براي ما بياورد دو سؤال مي كنيم؛ مي گوييم اين چيست؟ مي گويد ميوه است، مي گوييم چه كسي داده است؟ مي گويند زيد. ما اين طور حرف مي زنيم و اين راه، راه قرآني نيست ولی کسی كه قرآني زندگي مي كند سه حرف مي زند مي گويد اين چيست؟ مي گويند اين ميوه است، مي گويد اين را چه كسي آورد؟ مي گويند فلان باغبان، بعد می گوید چه كسي داد؟ می گویند خدا. اين سومي مفروغ عنه است اين معني زندگي قرآني است اين معني زندگي توحيدي است. كسي كه قرآني زندگي مي كند مواظب زبانش است و هرگز نمي گويد چه كسي داد! چون دهنده خداست «مَا بِكُم من نعْمَةٍ فَمِنَ اللهِ» مي گويد: چه كسي آورد نه چه كسي داد.
چنين انساني اگر شب برخيزد و دعا كند آن دعا يقيناً مستجاب است. استاد برجسته حوزه علمیه تصریح کردند: در درس ها هم همين طور است مي گوييم اين مطلب چيست مثلاً اين حكم فقهي اين حكم اصولي اين حكم تفسيري، حكم فلسفي و كلامي چيست؟ مي گوييم فلان، مي گوييم چه كسي گفت؟ مي گوييم فلان استاد گفت ديگر جلوتر نمي رويم و اصلاً مطرح نيست که چه كسي گويا كرد. ما به جاي اينكه بگوييم خدا گويا كرد و از زبان فلان شخص شنيديم مي گوييم او به ما آموخت خيال مي كنيم علم براي استاد است و ما در همين دو مقطع مي مانيم. حالا روشن شد كه دين در زندگي ما نيست!
