لنجانا به نقل از خبرآنلین : در میان افراد معروف در حوزه‌های هنر، سیاست و فرهنگ به‌وفور می‌توان افرادی را جست که بالای هزارنفر دوست و دنبال‌کننده دارند. اما آیا همه این چندهزارنفر با فرد مذکور در رابطه‌اند و آیا این روابط معیارهای لازم برای یک رابطه انسانی را داراست؟ در سال‌های اخیر تحقیقات فراوانی در این حوزه انجام شده است. نتیجه یکی از این تحقیقات حاکی از آن است که مهم نیست افراد چندهزار دوست در فیس‌بوک دارند، مهم این است که تنها می‌توانند با 150نفر از آنها ارتباط داشته باشند و این ارتباط را مدیریت کنند.
ماجرای تحقیق کذایی از یک پرسش آغاز شد که البته شاخ‌وبرگ‌هایی هم داشت. اینکه آیا همه این چندهزار ارتباط دوستانه در فیس‌بوک، ارتباطی واقعی است و دیگر اینکه آیا تعدد دوستان در فیس‌بوک می‌تواند دلیلی بر اجتماعی‌بودن اشخاص باشد؟
ماجرای پاسخ به این پرسش از این قرار است که در جایی که بسیاری از افراد عضو فیس‌بوک، سقف تعداد دوستان یعنی پنج‌هزارنفر را رد کرده‌اند و گاه این ماجرا به ایجاد اکانت‌های دوم و سوم منجر شده است، پژوهشگران معتقدند حداکثر افرادی که انسان می‌تواند با آنها کنار بیاید و درواقع ارتباط با آنها را مدیریت کند، 150نفر است. روزنامه دیلی‌میل گزارش کرده که این سقف همان تعدادی است که افراد در دنیای واقعی می‌توانند با آنها ارتباط برقرار کنند.
اما نگاهی به تعداد دوستان افراد در فیس‌بوک و تعداد لایک‌هایی که زیر عکس‌ها و نوشته‌هایشان وجود دارد در وهله نخست این تصور را به وجود می‌آورد که این افراد توانایی بیشتری در ایجاد ارتباط اجتماعی دارند. درواقع پنداره عامی وجود دارد مبنی بر اینکه افرادی که در شبکه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک تعداد بیشتری دوست دارند، انسان‌های اجتماعی‌تری هستند. اما نتایج تحقیقات علمی چیز دیگری نشان می‌دهد. پژوهشگران در بررسی‌های خود به این نتیجه رسیده‌اند که این تصور از اساس درست نیست. درواقع مغز انسان طوری طراحی شده است که بیشینه افرادی که فرد می‌تواند با آنها در ارتباط باشد و کنار بیاید، 150نفر هستند. این تحقیق را «روبین دانبار»، استاد دانشگاه آکسفورد انجام داده است. جامعه آماری‌ای که دانبار در نظر گرفته است متشکل از افراد بسیار متفاوتی است. این جامعه آماری از روستاییان بسیار سنتی تا شهری‌های بسیار مدرن گسترده است.
فرضیه‌ای که او در نتیجه این پژوهش ارایه داد، در نهایت به چنین عنوانی معروف شد: «اعداد دانبار». این فرضیه که در سال1990 توسعه یافت بر این اساس پایه‌گذاری شده بود که مغز انسان تنها می‌تواند با 150نفر کنار بیاید و این هیچ ارتباطی به اینکه فرد چه اندازه اجتماعی است، ندارد.»
در توسعه فرضیه پیشین، دانبار این فرضیه را آزمود که تاثیر فیس‌بوک بر گسترش میزان اجتماعی‌شدن گروه‌ها چه اندازه است.
او ارتباط افرادی که در فیس‌بوک با هزاران‌نفر در ارتباط بودند را با افرادی که تنها با چندصدنفر در ارتباط بودند، مقایسه کرد. در نهایت نتیجه این بود که تفاوت چندانی میان این دو گروه وجود ندارد. درواقع این بررسی نشان داد که ابدا اهمیتی ندارد که شما با چندهزارنفر دوست باشید، درواقع با 150نفر از آنها می‌توانید دارای ارتباط واقعی باشید که در دنیای واقعی نیز با همان تعداد، ارتباط می‌تواند امکان‌پذیر باشد.
این دوستان واقعی، دوستانی هستند که حفظ می‌شوند و بخشی از دوستان را شامل می‌شوند که افراد به آنها اهمیت می‌دهند و دست‌کم سالی‌یک‌بار سراغشان را می‌گیرند. او به‌علاوه به این نتیجه رسید که زن‌ها در حفظ دوستان فیس‌بوکی خود موفق‌تر هستند. این تفاوت جنسیتی از آنجا می‌آید که زن‌ها با گپ گاه‌گاهی تلاش می‌کنند روابط خود را در فیس‌بوک حفظ کنند؛ مردها اما به روابطی رودررو و فیزیکی نیازمندند تا روابطشان حفظ شود. این مقاله از طرف روانشناسانی که نگران بوده‌اند فیس‌بوک در حال ایجاد یک شکاف نگران‌کننده از اعتیاد به رابطه دوستانه است بسیار مورد استقبال قرار گرفته است.
بررسی‌های دیگری نشان می‌دهد افرادی که در فیس‌بوک درصدد ایجاد روابط دوستانه بیشتری هستند مایلند اجتماعی و محبوب به نظر برسند در حالی که در واقعیت ممکن است اینگونه نباشد.
