«خانه پدری» همان فیلمی است که می‌گویند خشونت صحنه ابتدایی‌اش مانع از اکران آن شده ولی تقریبا واضح است که خشونت، تنها بهانه‌ای برای نمایش ندادن آخرین ساخته کیانوش عیاری است و فیلم‌هایی از این دست به اهرم فشاری از سوی تندروها به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تبدیل شده‌اند.
به گزارش لنجانا به نقل از خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در کنار فیلم‌های توقیفی که در سازمان سینمایی وزارت فرهنگ مانده‌اند، شاید بتوان وضعیت «خانه پدری» را کمی متفاوت‌تر از آثار دیگری مانند «آشغال‌های دوست‌داشتنی»، «گزارش یک جشن»، «خیابان‌های آرام» و … دانست.
این فیلم فقط به دلیل اینکه گفته می‌شود صحنه ابتدایی آن خشن است، موفق به دریافت مجوز اکران نشده، در حالی که با تغییر دولت و روی کار آمدن رویه اعتدال و تدبیر انتظار بر این بود که تمام فیلم‌های توقیفی از جمله «خانه پدری» زودتر امکان نمایش پیدا کنند.
اگر بخواهیم نگاهی کوتاه بر آنچه باعث توقیف «خانه پدری» شد داشته باشیم، شاید پیش از هرچیز باید به کنار کشیدن «ناجا» که سرمایه‌گذار ساخت فیلم بود اشاره کرد؛ جایی که مسئولان «ناجی هنر» پس از نمایش فیلم در جشنواره ونیز و تحسین مدیر فستیوال، از حمایت از این اثر به دلیل همان “خشونت” پا پس کشیدند و در نهایت سهم خود را واگذار کردند.
به این ترتیب در دولت دهم مدیران سینمایی وقت اعلام کردند که باید صحنه‌های ابتدایی فیلم حذف شود تا مجوز نمایش صادر شود، اما این اتفاق نیفتاد تا به دولت یازدهم رسیدیم.
در همان ماه‌های اول فعالیت مدیران جدید، کیانوش عیاری با رئیس سازمان سینمایی یا به قول خودش “مرد مهربان” دیدار کرد و این استنباط برایش ایجاد شد که حجت‌الله ایوبی با «خانه پدری» مشکلی ندارد، اما انگار ماجرا پیچیده‌تر از چیزی بود که تصور می‌شد، چرا که وی مدتی قبل اعلام کرد با «صحنه بسیار خشن فیلم مشکل دارد و قرار نبوده باب خشونت در سینما باز شود.»
این نکته را هم باید خاطرنشان کرد که در تمام چند سالی که از ساخت این فیلم می‌گذرد، برداشت‌های مختلفی از سیاسی گرفته تا مذهبی نسبت به «خانه پدری» مطرح شده و حتی انگ تکفیری بودن هم به آن خورده است. در حالی که عیاری بارها و بارها تاکید کرده، دغدغه طرح این آسیب اجتماعی را که هنوز هم در گوشه و کنار این مملکت شاهد آن هستیم، از سی سال پیش تاکنون داشته و به هیچ وجه قصد سیاه‌نمایی نداشته است.
البته اگر «خشونت» را هم بخواهیم جدی بگیریم باید این نکته را مدنظر داشت که پیاز داغ این داستان به قدری زیاد شده که احتمالا کسانی که فیلم را ندیده‌اند، از «خانه پدری» تصور «اره»ای تیزتر دارند ولی قطعا وقتی فیلم را ببینند متوجه خواهند شد که این فیلم هیولایی که به نظر می‌رسد نیست، مخصوصا اینکه بارها از تلویزیون صحنه‌های به مراتب خشن‌تر پخش شده است و خود عیاری هم تاکید دارد که وجود صحنه ابتدایی فیلم با تمام شوکی که به تماشاگر وارد می‌کند، برای درک آرامش ادامه فیلم ضروری است.
با درنظر گرفتن تمام این جریانات و وقایعی که برسر نمایش این فیلم رخ داده، به نظر می‌رسد «خانه پدری» قربانی یک جریان فرامتنی شده و خشونت فقط بخش کوچکی از انتقادها و شاید بیشتر یک بهانه برای اکران نشدن آن باشد. ضمن اینکه نباید فراموش کرد با استیضاح و برکناری وزیر علوم، نوک پیکان انتقادات به سمت علی جنتی تیزتر شده و عده‌ای دلواپس که مخالف سیاست‌های وزارت فرهنگ و به ویژه معاونت سینمایی‌اش هستند، گوش تیز کرده‌اند که خبری از اکران فیلم‌های به اصطلاح مشکل‌دار بشنوند.
با این حال باید دید وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با اکران بدون حذف این فیلم در سینماها، هرچند محدود و با تعیین شرایط سنی، موافقت می‌کند یا اینکه باز هم مجبور به نگه داشتن این فیلم در توقیف می‌شود؟!
