به گزارش لنجان نا، توافق موقت ژنو (برنامه جامع مشترک) که در ۳۰ ژوئن (۹ تیر) به پایان می‌رسید تا ۷ جولای (۱۶ تیر) تمدید شده است تا فرصت بیشتری برای ادامه مذاکرات هسته‌ای بین ایران و گروه ۱+۵ پدید آید.
دیپلمات‌های ارشد همگی از وجود پیشرفت در مذاکرات خبر داده‌اند اما همزمان بر ادامه کار بر روی مسائل باقیمانده تأکید کردند. مقامات دو طرف درباره جزئیات اختلافات اظهار نظری نکرده‌اند، اما بر اساس پیگیری‌های انجام شده از برخی منابع، به نظر می‌رسد که سه محور اصلی همچنان جزو اختلافات اساسی در مذاکرات هستند. یکی از محورهای اختلافی، سازوکار برداشته شدن تحریم‌ها به خصوص اصل بازگشت‌ناپذیری آنهاست.
محور دوم اختلافات مربوط به دوره زمانی می‌شود باید برخی محدودیت‌ها برای برنامه هسته‌ای ایران در نظر گرفته شوند. در این موضوع اختلاف دیدگاه طرف ایرانی و غربی در برداشتی است که از گفتگوهای لوزان وجود دارد.
طرف غربی تلاش دارد تا بیانیه لوزان را با قرائت خود یک توافق الزام‌آور نشان دهد، و بر همین اساس صحبت از محدودیت‌های ۱۰ تا ۱۲ ساله می‌کند اما طرف ایرانی تاکید دارد که در لوزان راه‌حل‌ها مورد بررسی قرار گرفته و هیچ تعهد الزام‌آوری وجود نداشته است؛ ضمن اینکه ایران معتقد است که محدودیت‌های بلند مدت را به هیچ وجه نخواهد پذیرفت. موضوع سوم اختلافات در مذاکرات مربوط به ابعاد نظامی احتمالی با همان پی‌ام‌دی است که در همین چارچوب موضوع دسترسی‌ها و بازرسی‌ها و نقش آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مطرح می شود.
مکانیزم برداشته شدن تحریم‌ها، در کنار برگشت‌ناپذیری آنها و همچنین هم‌وزن‌سازی و همزمان‌سازی اقدامات طرفین علاوه بر بحث درباره طول دوره توافق در اصل همان مباحثی هستند که خانم موگرینی از آنها تحت عنوان «برخی موضوعات سیاسی» یاد می‌کند.
با این وجود هرچند برخی معتقدند که در این دور از مذاکرات، آنچه که می‌تواند یک شگفتی باشد عدم توافق است و نه خود توافق، اما نگاهی واقع بینانه حاکی از این است که در این زمینه نباید عجولانه قضاوت کرد و باید تا لحظه آخر منتظر ماند تا دید آیا دو طرف در موضوعات اساسی باقیمانده به توافق می‌رسند یا نه.
منبع: تسنیم
انتهای پیام/
