پدرم را نبش قبر می‌کنم

به گزارش لنجانا، نوایی نوایی از آن قطعه‌هایی است که بی‌شک در ضمیر موسیقایی مردمان سرزمین ما خواهد ماند، قطعه‌ای که زنده‌یاد غلامعلی پورعطایی آن را جاودان کرد. پورعطایی مهرِ سال ۱۳۹۳ دیده از جهان فرو بست. بیماری و هزینه‌های درمان و در نهایت درگذشت این هنرمند و تشیع و تدفینش حاشیه‌هایی در پی داشت. اجازه تشیع پیکر غلامعلی پورعطایی در مزار شیخ احمد جامی را ندادند. قرار بود پیکرِ پورعطایی در مقبره فردوسی به خاک سپرده شود که مسئولان تربت‌جام با این کار مخالف بودند. پس از درگذشت غلامعلی پورعطایی فرزندش پا جای پای پدر نهاده و در راه حفظ نغمه‌های موسیقی مقامی گام برمی‌دارد. شامگاه شنبه دوم خرداد بود که هادی پورعطایی با گروه‌ِ «مولانا بی‌دل دهلوی» به اجرای قطعه‌هایی از موسیقی تربت‌جام پرداخت. در حال حاضر هادی پورعطایی خواننده و نوازنده گروه «مولانا بی‌دل دهلوی» است. او هم برای ادامه فعالیت موسیقی‌اش مشکلاتی دارد. پای صحبت‌های پورعطایی نشستیم تا از جایگاه پدرش و اوضاع کنونی خودش بگوید. پورعطایی در همان آغاز از رسانه‌ها گله می‌کند که گاهی حرف هنرمندان را تحریف می‌کنند.

هادی پورعطایی فرزند زنده‌یاد غلامعلی پورعطایی درباره اوضاع کنونی خود و خانواده‌اش می‌گوید: زمانی که پدرم در قید حیات بود، مسئولان نه تنها کاری برایش نکردند که به جایگاه هنرمندی‌اش ظلم بسیار کردند، چرا باید پدرم آن‌گونه در بستر بیماری می‌بود.

خانه موسیقی و وزارت ارشاد هیچ‌کاری برای پدرم نکردند

پورعطایی ادامه داد: نهاد ریاست جمهوری تنها ارگانی بود که به وضعیت پدرم رسیدگی کرد و در پرداخت هزینه‌های درمان، ما را یاری کرد. خانه موسیقی و وزارت ارشاد هیچ‌کاری برای ما نکردند. کسی که ۵۰ سال عمرش را برای موسیقی و فرهنگ ایران گذاشته بود دست آخر فدای باندبازی شد.

خانه موسیقی دشمن موسیقی مقامی است

پورعطایی در ادامه صحبت‌هایش به انتقادهای شدید از خانه موسیقی پرداخت و گفت: خانه موسیقی دشمن موسیقی مقامی است. البته مسئولان خانه موسیقی به‌طور مستقیم این مسئله را بیان نمی‌کنند اما با رفتارشان این مسئله را ثابت کرده‌اند. مسئولان خانه موسیقی بودجه‌های هنگفتی می‌گیرند و با همین بودجه‌ها از خودشان تجلیل می‌کنند. در همین خانه موسیقی خانمی هست که هرگاه با این نهاد تماس می‌گیرم انگار سر دعوا دارد. سال‌هاست که همه مدارکم را برای بیمه شدن در خانه موسیقی فرستاده‌ام اما پرونده‌ام را گم کرده‌اند.

وی در انتقاد از پژوهشگران موسیقی هم تأکید کرد:‌ یکی از پژوهشگران موسیقی در یکی از جشنواره‌های موسیقی نواحی، خطاب به حاضران می‌گوید: “عذرخواهی می‌کنم که یه عده دهاتیِ اجق وجق را آورده‌ام که برایتان اجرا کنند.” مگر نه این که آقای پژوهشگر به‌دلیل وجود همین نوازندگان موسیقی محلی، به نون و نوایی رسیده‌اند.

چرا دیگران در عرش‌اند و ما در فرش

این خواننده موسیقی مقامی ادامه داد: موسیقی‌دان کلاسیک را با هزار سلام و صلوات وارد سالن می‌کنند اما نوازندگان موسیقی نواحی همواره مورد بی‌مهری و بی‌احترامی قرار گرفته‌اند. همین موسیقی نواحی سرچشمه ردیف موسیقی دستگاهی ایران است و موسیقی ایران هرچه دارد زاییده موسیقی نواحی است.

پورعطایی تأکید کرد: پرسشم این است که چرا دیگران در عرش‌اند و ما در فرش.

فرزندِ زنده‌یاد پورعطایی که پدرش ترانه معروف «نوایی نوایی» را جاودانه کرد، درباره مشکلات ادامه راهِ پدرش گفت: گروه «مولانا بی‌دل دهلوی» به نام پدرم به ثبت رسیده بود. پس از مرگ پدرم و برای ادامه فعالیت گروهِ «مولانا بی‌دل دهلوی» باید ثبت گروه به نام من انجام می‌شد، اما مسئولان دفتر موسیقی آن‌قدر با ما بی‌مهری کردند که تا کنون موفق به ثبت این گروه به نام خودم نشده‌ام.

برای دفن در مقبره فردوسی قبر پدرم را نبش قبر می‌کنم

پورعطایی با اشاره به مشکلاتی که برای دفن پدرش در تربت‌جام به وجود آمده بود، گفت: وقتی پدرم درگذشت، نهاد ریاست جمهوری گفته بود که پدرم را در مقبره فردوسی دفن کنند ولی شهردار و فرماندارِ تربت‌جام با این کار مخالفت کردند. آنها به ما وعده دادند که برای پدرم مقبره می‌سازند و تندیسش را در شهر نصب می‌کنند و با همین وعده‌ها ما را متقاعد کردند که پدرم در مقبره فردوسی دفن نشود، اما امروز مزار پدرم حتی یک سنگ قبر هم ندارد.

وی تأکید کرد: شهرداری بودجه ساخت مقبره و آرامگاه پدرم را دریافت کرده است اما نمی‌دانم چرا تا کنون هیچ اقدامی در این باره انجام نداده است.

هادی پورعطایی گفت: در حال حاضر از این وضعیت بسیار اندوهگینم و می‌خواهم پدرم در همان مقبره فردوسی دفن شود. می‌خواهم نبش قبر کنم و پدرم را ببرم تا در همان مقبره فردوسی به خاکش بسپارم. هر مسئولی هم که بیاید جلویم را بگیرد خونش گردن خودش است و برخورد فیزیکی می‌کنم.

پورعطایی که از اوضاع پیش‌آمده بسیار غمگین و عصبانی بود، گفت: یکی از مسئولین محلی شهر نگذاشت جنازه پدرم در مزار شیخ احمد جامی تشییع شود. دلیلشان برای این کار هم همزمانی با عید قربان بود، در حالی که خودم شاهد بوده‌ام که در سال‌های گذشته کسانی در همین روز عید در مزار شیخ احمد جامی تشییع شدند.

این خواننده موسیقی مقامی در گلایه از مؤسسه هنرمندان پیشکسوت گفت: مؤسسه هنرمندان پیشکسوت هرگز برای پدرم جشن تولدی نگرفت. این مؤسسه در مراسم تشییع و تدفین پدرم هم هیچ کمکی نکرد. در همان زمانی که پدرم زنده بود، تنها همان مستمری ماهیانه‌اش را از دولت می‌گرفت که آن هم مبلغش در حدود ۱۰۰هزار تومان بود. در حال حاضر هم ما به‌عنوان خانواده پدرم حقوقی از ارشاد نمی‌گیریم.
منبع:تسنیم

انتهای پیام/