به گزارش لنجانا به نقل از ایمنا «آزادی بیان»؛ اصطلاحی غریب و آشنا. چه بسیارند کسانی که به زعم خود طلایه داران این راه‌اند اما در بطن افکار آنان چیزی جز خفقان را نمی‌توان نظاره کرد.
«شارلی ابدو»، نشریه‌ای است که در زیر چتر گسترده همین اصطلاح همه پسند آزادی بیان مقدسات دینی آسمانی را به سخره گرفت. حرکتی که در پی حمله عده‌ای تندرو به آن، سرتاسر فرانسه در شوک و ماتم فرو رفت و مردمان این سرزمین به خیابان‌ها آمده،اجتماع کرده و شعار “من شارلی هستم” سر دادند.
در پی این حمله، برخی از رهبران جهان که خطر افراطی گری را بیش از گذشته به خود و سرزمین‌شان نزدیک می‌دیدند، در تجمع اتحاد پاریس شرکت و با تشکیل زنجیر اتحاد در صف نخست این اجتماع، اعتراض خود به این گونه تندروی‌ها را ابراز داشتند.
زنجیری که شماری از حلقه‌های آن شاید برای پیوند خوردن با جماعتی که برای سرکوب افراطی‌گری به خیابان‌ها آمده بودند، قدری پوسیده به نظر می‌آمد.
شاید پوسیده‌ترین این حلقه‌ها را باید نخست وزیر رژیمی دانست که مهمان ناخوانده این مراسم محسوب می‌شد و حضورش در این تجمع نه به مذاق آزادی خواهان جهان که باب طبع متحدانش نیز نبود.
نتانیاهو؛ مردی که خود مسبب مرگ هزاران زن و فرزند بی گناه است اکنون در صف نخست تجمع ضد افراطی‌گری سینه سپر کرده و می‌ایستد!
اسلام؛ آیینی که نه از تندروی‌ها جانبداری می‌کند و نه توهین به مقدسات ادیان را می‌پسندد، برای چندمین بار و حتی پس از حمله به دفتر این نشریه، سوژه کاریکاتوریست‌های نشریه شارلی ابدو شد و بار دیگر تصویر نامناسبی از پیامبر اسلام (ص) بر روی جلد آن به چشم آمد تا به نوعی بیانگر آن باشد که حتی مرگ و تهدید نیز مانع از آزادی بیان نخواهد شد.
آزادی بیان یا بیان آزادانه به زعم آنان شاید بدان معناست که در بیان هیچ چیز، خط قرمزی وجود ندارد. چرا که آزادی از جمله حقوق ابتدایی و اساسی بشر است و خدا انسان را آزاد آفریده است حال آن که باید گفت فطرت همین بشر، جسارت و توهین را نیز بر نمی‌تابد.
پس چندان گزافه نیست اگر آزادی بیان را اصطلاحی غریب و آشنا انگاریم زیرا بسیاری در همان سطوح ابتدایی درک و تعریف آن به بیراهه می‌روند.
