به گزارش لنجانا به نقل از ایمنا، این کارگردان دیروز در اولین نشست داستانی روایت خانه که به همت خانه نویسندگان انقلاب اسلامی برگزار شد، اظهار داشت: همیشه فکر می‌کنم داستان به چه درد می خورد، چرا باید داستان بگوییم و چرا در کتاب‌های مقدس از جمله قرآن این همه داستان روایت شده است.
وی افزود: داستان در تربیت دینی زیاد استفاده می‌شود و عرفا هم که اهل تربیت دینی هستند، با داستان پیام خود را می‌رسانند. به نظر می‌رسد راهی بهتر از داستان گویی وجود ندارد و کسی که انسان را خلق کرده، تشخیص داده بهترین روش برای ارتباط با انسان داستان گویی است.
راعی بیان کرد: خداوند حتی ماجرای خلقت را هم با داستان خلود و هبوط برای انسان روایت می کند. باید توجه کرد که فلاسفه یک مفهوم عقلی را بیان می کنند، ولی اگر بدیهیات فلسفه را ندانیم، متوجه حرف آن ها نمی‌شویم و در واقع برای فهم حرف آن ها به پیشینه نیاز داریم.
وی ادامه داد: فلسفه یک فعالیت عقلی بسیار جدی است، اما برای ارتباط برقرار کردن با آدم‌ها کافی نیست. به همین دلیل اگر داستان های قرآن را برداریم، کتاب خشک و سنگینی می‌شود، در حالی که داستان‌های آن راه را برای ارتباط برقرار کردن آدم‌ها باز می‌کند.
این فیلمساز اضافه کرد: کسی که این کتاب را فرستاده، شیوه درک مخلوق های خود را می دانسته و به همین دلیل در آن بر داستان تاکید کرده است. خدا در قرآن تجربیات افراد دیگر را در اختیار ما قرار می دهد تا چیزهای جدیدی کسب کنیم.
وی گفت: کسانی که کتاب می‌خوانند، آدمهای پخته‌تری هستند و گویی عمر بیشتری کرده اند، چون در داستان با تجربیات افراد مختلف آشنا می شوند. در واقع ما با داستان خواندن خودمان را شکل می دهیم. رمان های بزرگ حتما جزئی از شخصیت ما می‌شوند، چرا که انسان حاصل اعمال فیزیکی و روحی اش است و خواندن آثار خوب به عنوان یک تجربه روحی بزرگ بخشی از شخصیت ما را می‌سازد.
راعی افزود: این نشان می‌دهد با داستان می‌توان دیگران را ساخت و در ساختن آن ها مشارکت کرد. در واقع وقتی کسی از قسمت‌های مشترک ما بگوید، به دلیل این که تجربه هایی را که مطرح می کند، برایمان رخ داده، با آن ارتباط برقرار می کنیم.
وی ادامه داد: در داستان شخصیت‌ها به دلیل تجربه‌های روحی تغییر می‌کنند و ساخته می‌شوند. اگر داستانی بنویسیم که تجربه روحی و روانی برای مخاطب ایجاد کند، همان تجربه روحی را که شخصیت داستان گذرانده، برای او فراهم می کنیم.
این فیلمساز اضافه کرد: اگر در داستانی تجربه ای مطرح نشود که ما قبلا داشته ایم، ارزش توجه ندارد. به همین دلیل بیان چیزهای کلیشه ای و تکراری ارزشمند نیست و یکی از مشکلات فیلم های جنگی این است که در آن‌ها رزمنده به شکل کلیشه ای ارائه می‌شود.
او بیان کرد: پیام داستان با واکنش عاطفی ثبت می‌شود، نه منطق و موعظه. داستانی که واکنش عاطفی ایجاد نکند، شکست خورده است و به همین دلیل مخاطب آن را فراموش می کند. باید بدانیم چه واکنش عاطفی قرار است با اثرمان در مخاطب ایجاد کنیم و آن واکنش چه ویژگی هایی دارد.
راعی ادامه داد: اگر درباره شهید خرازی یک طرفه بنویسیم و طرف های مقابل او را در داستان حذف کنیم، واکنش عاطفی شکل نمی گیرد. در واقع نویسنده نباید یک شخصیت را بیش از حد بالا ببرد، جزئیات شخصیتی او را نسازد و شخصیت های مقابل او را درست ترسیم نکند.
وی افزود: ممکن است درباره یک شخصیت تحقیق زیادی بکنیم، ولی نتوانیم واکنش عاطفی ایجاد کنیم و بر مخاطب تاثیر بگذاریم. در این موارد هنر اتفاق نیفتاده و داستان نوشته نشده، چون هنر با واکنش عاطفی همراه است.
شایان ذکر است؛ اولین نشست داستانی روایتخانه با حضور مجتبی راعی توسط خانه نویسندگان انقلاب اسلامی برگزار شد.
