به گزارش لنجانا به نقل از ایمنا هر چه علم و فن‌آوری به جلو می رود سلاح های مخرب تری به وجود می اید، بطوریکه گاه با اشاره دگمه‌ای میلیونها نفر در لحظه‌ای کشته می شوند بدون آنکه حتی فرصت بیابند دلیل آن را بدانند.کشته شدن هزاران هزار نفر در ویتنام، کره، بوسنی، عراق، افغانستان و اینک سوریه بیش از هر زمان دیگری موضوع خلع سلاح جهانی را مجدداً مطرح کرده است. آیا اگر روزی آلفرد نوبل از کرده خویش در اختراع دینامیت پشیمان شد و ثروتش را وقف اقدامات عام‌المنفعه کرد اینک این مهم از عهده دهها سازمان عریض و طویل در سطوح مختلف منطقه‌ای، قاره‌ای و جهانی ساخته نیست؟
اصطلاح سلاح های کشتارجمعی نخستین بار در ۱۹۳۷ در روزنامه نیویورک تایمز بکار برده شد. اولی کوشش ها در کنفرانس های صلح لاهه (۱۸۹۹-۱۹۰۷) روی داد و در آن مقرراتی در مورد استفاده از انواع تسلیحات جنگی، منع استفاده از گازهای خفه کننده و پرتاب بمب از بالا تصویب شد. پس از آن که آلمان در ۱۹۱۵ برای نخستین بار از سلاح شیمیایی بهره گرفت توجهات به این گونه مواد فزونی یافت و ماده ۱۷ پیمان صلح ورسای به عدم استفاده از گازهای خفه و مسموم کننده و مایعات و مواد شبیه به آنها تصریح کرد. در یکی از مواد اعلامیه وودرو، ویلسون رئیس جمهور وقت آمریکا و یکی از مبدعان تشکیل جامعه ملل به اخذ تضمین های موثر در کاهش حداکثری میزان تسلیحات هر کشور در تطابق با امنیت ملی آن دولت اشاره شده و در ماده ۸ میثاق جامعه ملل نیز درج گردیده است. پس از آن پروتکل ژنو در ۱۹۲۵ در مورد این موضوع تشکیل گردید، اما تا پایان جنگ دوم جهانی تنها اقدام انجام شده که البته تا حدود زیادی سیاسی به نظر می رسد اشاره به خلع سلاح آلمان نازی در پیمان صلح ورسای بود. از زمان تشکیل سازمان ملل متحد در ۱۹۴۵ تا کنون اقدامات صورت گرفته را به شکل فهرست وار و به ترتیب میتوان بدین شکل برشمرد:
۱-آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (۱۹۵۷)
۲-معاهده منع گسترش سلاحهای هسته‌ای (۱۹۶۸)
۳-کنوانسیون منع سلاحهای بیولوژیک (۱۹۷۲)
۴-کمیسیون خلع سلاح عراق (۱۹۹۰)
۵-کنوانسیون منع سلاحهای شیمیائی (۱۹۹۳)
۶-سازمان منع سلاحهای شیمیائی (۱۹۹۷)
در سال ۲۰۰۴ شورای امنیت قطعنامه ۱۵۴۰ را تصویب نمود که بر پایه آن کلیه دولت ها اعم از اعضاء معاهده منع گشترش سلاحهای هسته‌ای(NPT)، کنوانسیون سلاح های بیولوژیک و شیمیائی و دول غیر عضو موظفند در خصوص عدم گسترش چنین سلاح هایی و البته ادوات پرتاب آن اقدامات لازم را بعمل آورند. همچنین شورای امنیت سازمان ملل متحد در قطعنامه‌های ۶۸۷ و ۸۲۵ به ترتیب عراق و کره شمالی را به پذیرش کنوانسیون سلاح های بیولوژیک و ملزم ماندن به NPT دعوت کرد.
اگرچه در ۱۹۶۲ سازمانی بنام خلع سلاح بین‌المللی توسط ایالات متحده و شوروی سابق تأسیس شد و از ایجاد معاهده منع گسترش سلاحهای هسته‌ای نیز نزدیک به ۴۵ سال می گذرد و همانطور که در بالا اشاره شد سالهاست کنفرانسهای گوناگونی در سطح بین‌المللی دراین باره برگزار شده قطعنامه‌هایی نیز از سوی سازمان ملل متحد تصویب شده است ولی هنوز آنطور که باید نتیجه‌ای حاصل نگشته است. با این همه طی چند سال اخیر اقداماتی هرچند محدود انجام گرفته است یکی از این اقدامات، قرارداد بین روسیه و آمریکا در مورخ ۸ آوریل ۲۰۱۰ که طی آن طرفین به از بین بردن سلاح های اتمی استراتژیک خود پس از تصویب نهادهای قانونگذاری در کشورهای مطبوع متعهد شدند. همچنین در ماه مه ۲۰۱۰ و در جریان کنفرانس بین‌المللی منع گسترش سلاحهای اتمی کشورهایی مانند بریتانیا و ایالات متحده تعداد سلاح های اتمی خویش را فاش نمودند و پس از فرانسه در ۲۰۰۸ امید است بزودی این اقدام به چین و روسیه و سپس سایر دارندگان این قبیل سلاحها از قبیل رژیم صهیونیستی نیز سرایت کند. این رژیم تاکنون به علتهای واهی نه تنها از اعلام سلاحهای خویش سرباز زده بلکه بطور مکرر با نقض حقوق بین‌الملل و تهدید همسایگانش تمامی منطقه خاورمیانه را به چالش کشیده است. طی اقدامی دیگر و بنا بر گزارش وزارت دفاع آمریکا(پنتاگون) این کشور حدفاصل سال های ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۹، تعداد ۸۷۴۸ کلاهک اتمی را نابود کرده و قصد دارد به زودی تعدادی دیگر از آنها را نیز از بین ببرد، هرچند از سمبلیک یا واقعی بودن چنین اقداماتی فعلاً اطلاعی در دست نیست. بهانه نگارش این مطلب هفته خلع سلاح جهانی است که همه ساله در ۲۴ تا ۳۰ اکتبر در سراسر جهان گرامی داشته می شود. کشور ما نیز که از جمله قربانیان این گونه سلاحها بویژه در جریان جنگ تحمیلی بوده و هزاران نفر از افراد نظامی و غیر نظامیش هدف این گونه تسلیحات قرارگرفته اند همواره از جمله کشورهای شرکت کننده در اجلاسیه‌های این کنفرانس بوده و به این رقابت خطرناک بین‌المللی معترض بوده است، بطوریکه موضع‌گیریهای مقامات کشورمان در این مورد کاملاً شفاف و مسئولانه می باشد. امید است سرانجام آرزوی دیرین بشر مبنی بر جهانی بدون سلاحهای کشتار جمعی روزی تحقق یافته، جهانی امن‌تر برای انسان و سایر موجودات فراهم شود.
