شاید قدمت زمانیِ خانه چندان زیاد نباشد، اما این بنا دارای ارزش معنوی است و استادانی چون مرحوم حاج عبدالکریم نویدتهرانی، فرهاد و محمدیحیی پور، حسن جعفری، عباس عباسیان، استاد نعمت، شیخ فرج، یحیی برجردی، حاج کاظم، حسن کوزه گر، حسین باقری، حاج حسین آهنگر، حاج اکبررستم پیشه، احمد موسیوند، علی صادقی، اسکندر صادقی، حاج ماشاالله قزوینی، محمدعلی اعلائی، استادحبیب، حسن تهرانی، حاجعلی شیخی، برادران عشقی، برادران روحانی، حاج عباس شهوندی، استاد غلامحسین و … به مدت 10 سال هنر دست‌شان را روی دیوارهای خانه ثبت کرده‌اند.
به گزارش لنجانا به نقل از ایسنا، پیشینه این خانه‌ی دو طبقه به دوره محمدشاه و ناصرالدین شاه قاجار برمی‌گردد و در حال حاضر از گل فروشی گرفته تا گالری نقاشی، غرفه عرضه عرقیجات گیاهی و کافه از حیاط – محوطه بیرونی خانه – پول درمی‌آورند.
اما نکته قابل توجه اینکه استخری که در گوشه محوطه بنا وجود داشت حالا دیگر اثری از آن نیست! بدون آنکه «زمان» متوجه شود، داخل استخر را از خاک و بتن پر، رویش را سنگ و به محوطه کافه اضافه کرده‌اند! دور تا دورش را هم حصار سفید کشیده‌اند، طوری که هیچکس هم صدایش درنیامد! کمی پایین‌تر نوار زرد رنگی به نشانه‌ی هشدار نصب کرده‌اند! این که انجام این کار چه خطری به همراه دارد که چنین اقدامی انجام شده، خود جای سوال دارد.
طبق مشاهده خبرنگار ایسنا، حیاط پشتی موزه که آشپزخانه کافه در آن قسمت قرار دارد نیز تبدیل به انباری شده و بوی سیب زمینی سرخ کرده کل فضای موزه تماشاگه زمان را پر کرده است.
یکی از پرسنل کافه به خبرنگار ایسنا می‌گوید: حدود دو هفته است که استخر بنا به مساحت کافه اضافه شده است.
به گفته یکی از همسایه‌ها، از زمانی که این کافه در محوطه راه‌اندازی شده، آنها دیگر آرامش ندارند. بوی غذاهای مانده، صدای موسیقی که هر روز در محوطه پخش می‌شود، تردد ماشین‌ها و بوق زدن‌هایشان، اشغال کردن جای پارک و… برای همسایه‌ها مزاحمت ایجاد کرده و اکثرا از این اتفاق شاکی هستند.
طبق پیگیری ایسنا، زمانی مالک ساختمان موزه تماشاگه زمان، حسین خداداد بود، اما بنیاد مستضعفان پس از پیروزی انقلاب آنجا را در اختیار می‌گیرد و تبدیل به موزه زمان می‌کند.
آنطور که شنیده شده، صاحب کافه حدودا ماهی 50 میلیون تومان بابت اجاره این مکان پرداخت می‌کند. به خیال‌شان پاتوق دنجی برای گپ و گفت بنا کرده‌اند، در حالی که آرامش همسایگان را برهم زده‌اند.
به گزارش ایسنا، سوالی که اینجا مطرح می‌شود این است که چرا به قسمتی از یک بنای قدیمی که در فهرست آثار ملی هم به ثبت رسیده تجاوز می‌شود، در حالیکه پرسنل و مسئولان موزه در برابر این اتفاق سکوت کرده‌اند و اگر بازدید اتفاقی یک خبرنگار نبود، این تعرض همچنان مسکوت می‌ماند! چه ترسی در این موضوع نهفته که تاکنون کسی حاضر نشده درباره‌اش صحبت کند؟
در حالی که طبق ماده 558 قانون اساسی – هرکس به تمام یا قسمتی از ابنیه، اماکن، محوطه‌ها و مجموعه‌های فرهنگی تاریخی یا مذهبی که در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده، یا تزیینات، ملحقات، تاسیسات، اشیا و لوازم و خطوط و نقوش منصوب یا موجود در اماکن مذکور، که مستقلا نیز واجد حیثیت فرهنگی تاریخی یا مذهبی باشد، خرابی وارد آورد، علاوه بر جبران خسارات وارده به حبس از یک الی 10 سال محکوم می‌شود.
حال باید دید کسی پاسخگوی این تجاوز “سودآور” که ماهی 50 میلیون تومان در ازایش پرداخت می‌شود خواهد بود.
