به گزارش لنجانا به نقل از خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، عالم و دانشمند ابتدا باید حقیقت را در وجود خود کشف کنند و پس از آن به سایرین بیاموزند. چیزی که برای عالمان مهم است عمل به علم است.
اصلی که در زندگی یک دانشمند و عالم مهم است این است که او ارزش علم خود را بداند و به آن عمل کند.
در این رابطه امام علی (ع) می‌فرمایند: آفت علم، نداشتن عمل است.
امام صادق (ع) می‌فرمایند: از علم هر چه را می‌خواهید فرا گیرید، ولی تا به آن عمل نکنید خدا سودی از آن به شما نخواهد رساند.
پیامبر اکرم (ص) در حدیثی می‌فرمایند: آن که هر چه علمش افزایش یابد زهدش نسبت به دنیا افزایش نیابد، جز دور شدن از خدا بهره‌ای ندارد.
امام علی (ع) در حدیثی دیگر می‌فرمایند: اگر حاملان علم آن را چنان که شایسته است حمل کنند، خدا و فرشتگان و مردم دین پیشه آنان را دوست خواهند داشت، ولی آنان علم را به خاطر دنیا‌طلبی به دست آورده‌اند، به همین جهت خدا برایشان خشمگین است و در نظر مردمان خوار و بی‌مقدارند.
امام صادق (ع) می‌فرمایند: آنکه عذابش از همه مردم شدیدتر است، عالمی است که از علم خود به هیچ روی بهره‌ای نبرده است.
امام صادق (ع) در حدیثی دیگر فرموده‌اند: آن که فعلش گواه بر قولش نباشد، عالم نیست.
زراره بن اوفی گفت نزد علی‌بن الحسین (ع) داخل شدم، گفتند: ” ای زراره! مردمان در روزگار ما بر شش طبقه‌اند: شیر و گرگ و روباه و سگ و خوک و گوسفند… اما روباهان کسانی‌اند که از راه دینشان نان می‌خورند و آن‌چه به زبان توصیف می‌کنند در دل‌هاشان نیست.
امام علی (ع) می‌فرمایند: علم بی عمل همچون درخت بی‌میوه است.
همچنین پیامبر (ص) می‌فرمایند: هیچ گفتاری جز به کردار موثر نیست.
پی‌نوشت:
غررالحکم /137-136
عده‌الداعی /67
بحار 2/37
کافی 1/36
بحار 67/225 از کتاب خصال 2/165
غررالحکم /220
بحار 1/207- از کتاب امالی طوسی
منبع:
الحیات، محمدرضا حکیمی
انتهای پیام
کد خبرنگار: 71461
